Wewnętrzne ściany budynku, które nie stanowią jego konstrukcji, a więc nie posiadają właściwości nośnych, nazywane są ścianami działowymi. Głównym zadaniem elementów tego typu jest wydzielenie pomieszczeń w budynku, dlatego też powinny być one zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby zapewnić między innymi spełnienie wymagań dotyczących odporności ogniowej. Elementy tego typu, posiadające odpowiednią klasę odporności ogniowej wykonywane są najczęściej jako ścianki w lekkiej zabudowie, usztywnione stelażem stalowym czy drewnianym np. z płyt g-k [30], ewentualnie ścianki murowane z lekkich drobnowymiarowych elementów [32], czy też wykonywane z płyt warstwowych [31]. Materiały te jednak, pomimo swoich znakomitych właściwości umożliwiających powstrzymanie ognia, są – ze względów estetycznych – coraz częściej zastępowane zdecydowanie milszymi dla oka przegrodami transparentnymi (przeszklonymi [13, 18] lub z pustaków szklanych [17]).

 

 

Wstęp



Przeszklone ściany działowe wykonywane są najczęściej jako konstrukcje szkieletowe, w których przestrzenie pomiędzy metalowymi [13, 18] lub drewnianymi [19, 26] profilami wypełniane są matowymi lub przezroczystymi przeszkleniami. Profile, z których wykonane są ściany działowe, najczęściej posiadają symetryczny przekrój. Metalowe składają się z kształtowników połączonych przekładką termiczną, a drewniane wykonane są z litego lub klejonego drewna. W przypadku profili metalowych, bardzo istotne jest odpowiednie zaizolowanie kształtownika. Wewnątrz profili umieszczane są specjalne wkłady izolacyjne wykonane najczęściej z płyt gipsowo-kartonowych, silikatowo- cementowych, krzemianowo-wapniowych, chociaż na rynku obecne są również rozwiązania z wypełnieniem drewnianym [24]. Rodzaj wkładu izolacyjnego oraz sposób wypełnienia profilu mają ogromny wpływ na klasę odporności ogniowej danej przegrody, co przedstawione zostało w artykułach publikowanych już na tych łamach [14, 18, 20]. Coraz częściej spotykanym na rynku rozwiązaniem są bezszprosowe ściany działowe [15], w których profile występują tylko po obwodzie ściany, słupy zastąpione są specjalnym silikonem ognioodpornym lub uszczelką pęczniejącą, a rygle w większości przypadków w ogóle nie występują. Istnieją również rozwiązania, w których przeszklenie mocowane jest bezpośrednio do konstrukcji mocującej, a mocowanie zabezpieczane jest przed działaniem ognia i wysokiej temperatury poprzez paski płyt, np. gipsowo-kartonowych, silikatowo-cementowych lub krzemianowo-wapniowych.

 

Ponieważ sam projekt takiej przegrody nie daje jednoznacznej odpowiedzi na to, czy zachowa ona szczelność i izolacyjność ogniową przez określony czas niezbędne jest wykonać badania w zakresie odporności ogniowej według odpowiedniej procedury badawczej. Obowiązującą w państwach Unii Europejskiej normą badawczą dla elementów tego typu jest PN-EN 1364-1 [7], której najnowsze wydanie pochodzi z 2015 r. W niniejszym artykule omówiona zostanie metodyka badań przeszklonych ścian działowych zgodnie z w/w normą, oraz przedstawiony w niej zakres zastosowania wyników badań wpływający bezpośrednio na klasyfikację w zakresie odporności ogniowej.

 

 

Aparatura badawcza

 

W uproszczony sposób, napisać można że celem badania w zakresie odporności ogniowej jest pomiar zdolności reprezentatywnego elementu próbnego przeszklonej ściany działowej do powstrzymania przedostania się pożaru (ognia, gorących gazów oraz wysokiej temperatury) z jednej strony elementu na drugą. Dlatego tez najistotniejszym z punktu widzenia metodyki badań odporności ogniowej elementem aparatury badawczej jest ten symulujący pożar. Piec do badań odporności ogniowej ścian działowych zasilany być może paliwem płynnym lub gazowym. Wykonany powinien być w taki sposób aby umożliwiał nagrzewanie elementu próbnego z jednej strony, wg standardowej krzywej temperatura/czas (przedstawionej na rys. 1) oraz utrzymywanie odpowiedniego poziomu ciśnienia przez całe badanie. Krzywa standardowa jest odwzorowaniem w pełni rozwiniętego pożaru wewnątrz budynku, czyli teoretycznie najgorszego przypadku, na jaki narażona być może ściana działowa w warunkach oddziaływania ognia. Ponadto w piecu podczas badania elementów próbnych nie zawierających materiałów palnych stosunek paliwo/powietrze w palnikach i wprowadzenie jakiegokolwiek powietrza wtórnego powinny być tak ustawione, aby minimalna zawartość tlenu w atmosferze pieca wynosiła 4%.

 

 

2016 2 38 1

Rys. 1. Krzywe nagrzewania (kolorem czerwonym oznaczona jest krzywa standardowa, a kolorem niebieskim krzywa zewnętrzna) [16]

 

 

W piecu do badań powinny być zastosowane termoelementy umożliwiające pomiar temperatury wewnątrz pieca oraz prowadzenie jego nagrzewania zgodnie z odpowiednią krzywą. Powinny być one rozmieszczone w taki sposób, aby były równomiernie rozłożone w pionowej płaszczyźnie w odległości 5÷15 cm od najbliższej płaszczyzny badanego elementu. Na każde 1,5 m2 nagrzewanej powierzchni elementu próbnego musi być zastosowany przynajmniej jeden termoelement, przy czym ich ilość dla całej konstrukcji nie może być mniejsza niż 4 sztuki. Termoelementami piecowymi powinny być termoelementy płytkowe (typu K zgodnie z normą EN 60584-1), stanowiące zestaw odpowiednio wygiętej blachy wykonanej ze stopu niklu, z przymocowanym wewnątrz termoelementem oraz wypełnione izolacją. Spoina pomiarowa powinna być zamocowana w geometrycznym środku płytki ze stopu niklu i wykonana ze stopu nikiel chrom/nikiel aluminium umieszczonego w płaszczu ze stopu stali żaroodpornej o nominalnej średnicy od 1 do 3 mm, wypełnionym izolacją mineralną. Termoelementy tego typu powinny umożliwiać pomiar temperatury z dokładnością ±15 K. Piec do badań przedstawiono na fotografii 1, a na fotografii 2 przedstawiono termoelement płytkowy zamontowany w piecu badawczym.

 

 

2016 2 39 1

Fot. 1. Piec do badań

 

2016 2 39 2

Fot. 2. Termoelement płytkowy zamontowany w piecu [11]

 

(...)

Pomiar ciśnienia w piecu powinien być prowadzony przy użyciu specjalnego czujnika wykonanego zgodnie ze schematem przedstawionym na rys. 2. 

 

 

2016 2 39 4

Rys. 2. Schemat budowy przyrządów do pomiaru ciśnienia (wymiary w mm) [10]

 

 

Oprócz wyposażenia umożliwiającego weryfikowanie sytuacji wewnątrz komory badawczej, laboratorium powinno być również wyposażone w sprzęt umożliwiający prowadzenie pomiarów na nienagrzewanej powierzchni badanego elementu oraz monitorowania temperatury otoczenia. 

 

Na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego prowadzone są pomiary związane z kryteriami skuteczności działania (przyrost temperatury, promieniowanie i sprawdzenia związane z zachowaniem szczelności ogniowej) oraz pomiar deformacji elementu.

 

Pomiar przyrostu temperatury na nienagrzewanej powierzchni powinien być prowadzony przy użyciu termoelementów powierzchniowych, wykonanych z drutów o średnicy 0,5 mm przylutowanych lub przyspawanych do miedzianego krążka o średnicy 12 mm i grubości 0,2 mm. Termoelement powinien być przykryty nakładką o wymiarach 30 (±5) x 30 (±5) x 2 (±0,5) mm (szerokość x wysokość x grubość), wykonaną z materiału na bazie włókien krzemowych o gęstości 900 (±100) kg/m3 i klasie reakcji na ogień A1 lub A2 zgodnie z normą PN-EN 13501-1. Nakładka wraz termometrem mocowana jest do elementu próbnego za pomocą kleju odpornego na wysoką temperaturę. Widok termoelementu powierzchniowego przedstawiono na fot. 3.

 

 

2016 2 39 3

Fot. 3. Termoelement powierzchniowy

 

 

Temperatura na nienagrzewanej powierzchni badanego elementu, oprócz opisanych powyżej termometrów, może być również mierzona przy użyciu termoelementu ruchomego (fot. 4), wykonanego z drutów o średnicy 1,0 mm, przylutowanych lub przyspawanych do miedzianego krążka o średnicy 12 mm i grubości 0,5 mm. Termoelement ruchomy powinien być wyposażony w uchwyt umożliwiający przyłożenie go w dowolnym miejscu powierzchni nienagrzewanej elementu próbnego. Pomiar przyrostów temperatury w przypadku termoelementów powierzchniowych oraz termoelementu ruchomego powinien być prowadzony z dokładnością ±4 K. Z taką samą dokładnością należy również prowadzić pomiar temperatury w okolicy elementu próbnego. Do wskazania temperatury otoczenia w laboratorium należy stosować termoelement o średnicy nominalnej 3 mm, z płaszczem ze stali nierdzewnej oraz izolacją mineralną. Spoina pomiarowa powinna być chroniona przed ciepłem pochodzącym z promieniowania przez powierzchnie badanego elementu oraz przed przeciągami. Termoelement do pomiaru temperatury otoczenia przedstawiono na fot. 5. Wszystkie trzy z opisanych powyżej termometrów powinny być, podobnie jak w przypadku tych umieszczonych wewnątrz pieca, termoelementami typu K zgodnie z normą EN 60584-1.

 

 

2016 2 40 1

Fot. 4. Termoelement ruchomy [11]

 

2016 2 40 2

 

Fot. 5. Termoelement do pomiaru temperatury otoczenia [12]

 

 

Pomiar promieniowania należy prowadzić przy użyciu miernika strumienia cieplnego. Tarcza instrumentu nie powinna być osłonięta oknem ani poddana oczyszczaniu gazowemu, tzn. powinna być narażona na konwekcję i promieniowanie. Radiometr tego typu powinien pozwalać na dokonanie pomiaru w zakresie min. 0-50 kW/m2 z dokładnością ±5% maksymalnego zakresu.

 

Do wykonania badania niezbędne są również przyrządy umożliwiające sprawdzenie kryterium szczelności ogniowej: szczelinomierze oraz tampon bawełniany. Szczelinomierze powinny być wykonane z okrągłych prętów stalowych o średnicach 6,0 (±0,1) mm oraz 25,0 ±0,2 mm. Powinny być one zaopatrzone w izolowane uchwyty umożliwiające pomiar w dowolnym punkcie badanego elementu.

 

Tampon bawełniany powinien być wykonany z w 100% czystych, nieimpregnowanych, niebarwionych i miękkich włókien bawełnianych, uformowanych w element o wymiarach 100x100x20 mm (szerokość x wysokość x grubość) i wadze od 3 do 4 g. Przed zastosowaniem powinien być suszony w temperaturze 100 (±5) oC, przez minimum 30 minut, po czym może być przechowywany przez tydzień w eksykatorze lub szczelnym pojemniku.

 

Tampon przed zastosowaniem należy umieścić w drucianej ramce o wymiarach 100 (±5) x 100 (±5) x 20 (±1) mm (szerokość x wysokość x grubość), wyposażonej w uchwyt o odpowiedniej długości umożliwiający przyłożenie w dowolnym miejscu elementu próbnego.

 

Ostatnim elementem niezbędnym do wykonania badania jest sprzęt umożliwiający pomiar przemieszczeń. Pomiary te mogą być wykonywane z użyciem sprzętu wykorzystującego techniki mechaniczne, optyczne lub elektryczne, umożliwiającego weryfikacje ugięć z dokładnością ±2 mm. Do pomiaru przemieszczeń zastosować można zarówno specjalistyczne czujniki linkowe lub laserowe, jak również zwykłą miarkę oraz linkę stanowiącą punkt odniesienia. 

 

 

Element próbny

 

Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych przeprowadzane są na elementach próbnych, które wykonane być mogą jako w pełni reprezentatywne do tych zastosowanych (lub planowanych do zastosowania) w praktyce lub w sposób zapewniający najszerszy zakres zastosowania wyników badania. W pierwszym przypadku zasada jest bardzo prosta: na stanowisku badawczym montowany jest element identyczny pod względem budowy i wymiarów z tym, który jest lub ma być zamontowany w danym obiekcie. W tym wypadku istotne jest także odwzorowanie właściwego sposobu zamocowania elementu próbnego oraz dobranie konstrukcji mocującej odpowiadającej tej, w której element zamontowany jest w praktyce. W drugim przypadku element próbny do badania odbiega w znacznym stopniu od tych stosowanych w praktyce ale dzięki zastosowaniu w nim różnych kombinacji połączeń oraz odpowiednich wymiarów możliwe jest przeniesienie wyników badań na szereg konstrukcji podobnych. Bardzo istotny w tym przypadku jest dobór odpowiedniej wysokości, ponieważ będzie ona miała wpływ na tę, która dopuszczona zostanie w klasyfikacji ogniowej. Wysokość ta może być również ograniczona poprzez możliwości danego laboratorium badawczego. W standardowych piecach do badań odporności ogniowej możliwe jest przebadanie elementów sięgających 4 m wysokości, przy czym możliwości badawcze Laboratorium Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej pozwalają na sprawdzenie odporności ogniowej próbek o wysokości sięgającej 7 m.

 

Kolejną istotną sprawą jest szerokość próbki – jeżeli w praktyce stosowane mają być elementy o szerokości przekraczającej 3 m, należy do badania przygotować element próbny o szerokości min. 2,8 m, z jedną pionową krawędzią swobodną (niezamocowaną). Wolna krawędź o szerokości od 25 do 50 mm wypełniana jest szczelnie wełną mineralną w taki sposób, aby pozwolić na swobodne odkształcanie się krawędzi pod wpływem działania ognia. Szczególną uwagę na odpowiednie wykonanie krawędzi swobodnej należy zwrócić przy projektowaniu elementu próbnego bezszprosowej szklanej ściany działowej. W tym przypadku na wolnej krawędzi nie może występować profil, krawędź ta musi być zakończona przeszkleniem, ponieważ w przeciwnym wypadku rozszerzenie szerokości będzie co prawda możliwe, jednakże w przypadku szerszych ścian stosowanych w praktyce niezbędne będzie wykonywanie słupka co min. 2,8 m.

 

Prawidłowo zaprojektowany element próbny powinien również zawierać przeszklenia o maksymalnych przewidzianych do stosowania wymiarach (zarówno w pionie, jak i w poziomie). Przeszklenie o największych wymiarach powinno być zamocowane pomiędzy wewnętrznymi słupami lub po stronie krawędzi swobodnej. Należy tutaj również pamiętać o tym, że w elemencie próbnym możliwe jest zastosowanie tylko jednego rodzaju przeszkleń.

 

Bardzo ważne jest także zastosowanie w elemencie próbnym wszystkich możliwych rodzajów połączeń, które stosowane będą w praktyce. Zasada ta dotyczy również wszelkich szprosów umieszczonych pod różnymi kątami oraz profili w kształcie łuków.

 

Przed badaniem dostarczony do laboratorium element zostaje poddany weryfikacji. Dlatego też Zleceniodawca powinien dostarczyć do tego czasu dokładny opis elementu próbnego wystarczający do sprawdzenia i potwierdzenia dokładności dostarczonych informacji.

 

 

Konstrukcja mocująca

 

Element próbny instalowany jest w konstrukcji mocującej, która wbudowywana jest w specjalną ramę badawczą, zaprojektowaną tak, aby odtworzyć wymagane warunki brzegowe i warunki mocowania. Zachowanie ramy do badania oceniane jest poprzez przyłożenie siły rozprężającej wewnątrz ramy (w połowie szerokości pomiędzy przeciwnymi bokami) i zmierzenie zwiększenia wewnętrznego wymiaru. Zwiększenie to nie powinno przekraczać 5 mm przy przyłożonej sile 25 kN. Ocena zwiększenia wewnętrznego wymiaru powinna być przeprowadzona w obu kierunkach ramy.

 

Element próbny należy zamontować w konstrukcji mocującej o odporności ogniowej przynajmniej współmiernej ze spodziewaną odpornością ogniową próbki. Przy czym pamiętać należy o tym, aby zamontować element w sposób możliwie jak najbardziej reprezentatywny dla stosowanego w warunkach rzeczywistych. Połączenia między ścianą działową a konstrukcją mocującą, wraz z łącznikami i materiałem stosowanym do wykonania połączenia, traktowane są jako część elementu próbnego i powinny być takie same, jak w warunkach rzeczywistych.

 

Badanie przeprowadzić można w standardowej lub niestandardowej konstrukcji mocującej.

 

Standardowa konstrukcja mocująca to taka konstrukcja stosowana do zamknięcia pieca i do zamocowania przeszklonej ściany działowej, która ma możliwy, do ilościowego określenia, wpływ na przepływ ciepła między konstrukcją a elementem próbnym oraz znaną odporność na odkształcenie termiczne. Wyróżniamy tutaj konstrukcję sztywną i podatną. Sztywne konstrukcje mocujące dzielą się na konstrukcje o niskiej i wysokiej gęstości. Pierwsza z wymienionych powinna być wykonana z bloczków z betonu komórkowego o gęstości 650 (±200) kg/m3, połączonych zaprawą dobraną w taki sposób, aby zapewnić oczekiwaną klasę odporności ogniowej. Konstrukcje o dużej gęstości to ściany z bloczków, murowane lub jednorodne ściany betonowe o gęstości powyżej 850 kg/m3.

 

Konstrukcje standardowe podatne wykonywane są z płyt gipsowo-kartonowych typu F na ruszcie ze stalowych profili o grubości 0,5÷1,5 mm rozmieszczonych w rozstawie co 400÷625 mm. Pomiędzy płytami, w obszarze profili, zależnie od oczekiwanej odporności ogniowej, umieszczona jest warstwa wełny mineralnej o odpowiedniej grubości i gęstości. Dla każdej klasy odporności ogniowej wyróżnione zostały 3 grupy podatnych konstrukcji mocujących, zależne od głębokości zastosowanego profilu stalowego. Specyfikacja podatnych konstrukcji mocujących wraz z podziałem ich na grupy przedstawiona została w tabeli 1. Zastosowanie w badaniu konstrukcji mocującej z danej grupy obejmuje całą grupę konstrukcji oraz konstrukcje z grupy wyższej (tej, w której profile posiadają większe głębokości).

 

 

Tabela 1. Specyfikacja podatnych konstrukcji mocujących

2016 2 40 3

 

 

Niestandardowa konstrukcja mocująca jest specjalną konstrukcją, w której przeszklona ściana działowa ma być zamontowana w warunkach rzeczywistych, i która jest stosowana do zamknięcia pieca. Zapewnia odpowiednie zamocowania i przepływ ciepła, przyjęte w rzeczywistym użytkowaniu. Przykładowo niestandardową konstrukcję mocującą stanowić może przeszklona ściana działowa tego samego systemu ale o wyższej klasie odporności ogniowej.

 

Jeśli zastosowana jest standardowa konstrukcja mocująca podatna lub konstrukcja stowarzyszona, powinny być one zamontowane w taki sposób, który zapewni im swobodę odkształcenia wzdłuż pionowych krawędzi w kierunku prostopadłym do płaszczyzny konstrukcji. Oznacza to, że na każdym końcu konstrukcji powinna być krawędź swobodna.

 

W przypadku, gdy zastosowana jest standardowa konstrukcja mocująca sztywna, nie powinna mieć ona swobody odkształcenia wzdłuż pionowych krawędzi w kierunku prostopadłym do płaszczyzny konstrukcji. Oznacza to, że powinna być zamocowana do wnętrza ramy do badań tak, jak w warunkach rzeczywistych. 

 

Ogólnie konstrukcję mocującą należy przygotować przed zamocowaniem elementu próbnego, pozostawiając w niej odpowiedniej wielkości otwór, z wyjątkiem przypadku, gdy w praktyce jest ona wznoszona razem ze ścianą działową z użyciem właściwych metod mocowania.

 

 

mgr inż. Bartłomiej SĘDŁAK
ITB Zakład Badań Ogniowych
Warszawa

 

dr inż. Paweł SULIK
ITB Zakład Badań Ogniowych
Warszawa

 

Bibliografia

1. Borowy A. (2014): Fire resistance testing of glazed building elements. “Požární ochrana 2014: Sborník přednášek XXIII. ročníku mezinárodní konference, Ostrava, 03-04.09.2014”, 15-17.

2. Kinowski J., Sędłak B., Sulik P., Izydorczyk D. (2015): Fire resistance glazed constructions classification – changes in field of application. “Proceedings of the International Conference in Dubrovnik, 15-16 October 2015”, 460-465.

3. Laskowska Z., Borowy A. (2012): Rozszerzone zastosowanie wyników badań odporności ogniowej ścian działowych przeszklonych wg PN-EN 15254-4. „Materiały Budowlane”, 7 (479), 62-64.

4. PN-EN 13501-2+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych.

5. PN-EN 1363-1:2012 Badania odporności ogniowej. Część 1: Wymagania ogólne. 

6. PN-EN 1363-2:2001 Badania odporności ogniowej. Cześć 2: Procedury alternatywne i dodatkowe.

7. PN-EN 1364-1:2015 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 1: Ściany. 

8. PN-EN 15254-4+A1:2011 Rozszerzone zastosowanie wyników badań odporności ogniowej. Ściany nienośne. Część 4: Konstrukcje przeszklone.

9. Roszkowski P., Sędłak B. (2011): Metodyka badań odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 16 (nr 9), 59-64.

10. Sędłak B. (2012): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 9), 52-54.

11. Sędłak B. (2012): Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 3), 50-52,60.

12. Sędłak B. (2012): Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 2. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 4), 55-58,60.

13. Sędłak B. (2013): Systemy przegród aluminiowo szklanych o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 18 (nr 10), 30-33,41.

14. Sędłak B. (2014): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 2), 30-33.

15. Sędłak B. (2014): Bezszprosowe szklane ściany działowe o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 11), 24,26,28,30.

16. Sędłak B. (2014): Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 3), 16-19,25.

17. Sędłak B. (2014): Ściany działowe z pustaków szklanych – badania oraz klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej. „Świat Szkła”, R. 19 (nr 1), 30-33.

18. Sędłak B. (2015): Bezpieczeństwo pożarowe przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R.20 (nr 5), 34-40.

19. Sędłak B., Izydorczyk D., Sulik P. (2014): Fire Resistance of timber glazed partitions. „Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW Forestery and Wood Technology”, No. 85, 221-225.

20. Sędłak B., Kinowski J., Izydorczyk D., Sulik P. (2015): Fire resistance tests of aluminium glazed partitions – result comparison. “Proceedings of the International Conference in Dubrovnik, 15-16 October 2015”, 472-477.

21. Sędłak B., Roszkowski P. (2012): Klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 7-8), 54-59.

22. Sędłak B., Sulik P. (2015): Odporność ogniowa pionowych elementów przeszklonych. „Szkło i Ceramika”, R.66 (nr 5) 

23. Sędłak B., Sulik P. (2015): Odporność ogniowa wielkogabarytowych pionowych elementów przeszklonych. „Materiały Budowlane”, (nr 7), 26-28.

24. Sędłak B., Sulik P., Roszkowski P. (2015): Fire resistance tests of aluminium glazed partitions with timber insulation inserts. „Annals of Warsaw University of Life Sciences - SGGW Forestery and Wood Technology”, No. 92, 395-398.

25. Sulik P., Sędłak B. (2015): Ochrona przeciwpożarowa w przegrodach wewnętrznych. „Izolacje”, (nr 9), 30-34.

26. Sulik P., Sędłak B. (2015): Odporność ogniowa drewnianych przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła”, R. 20 (nr 3), 43-48, 56.

27. Sulik P., Sędłak B. (2015): Odporność ogniowa pionowych przegród przeszklonych. Część 1. „Świat Szkła”, R.20 (nr 7-8), 37-38, 40, 42-43. 

28. Sulik P., Sędłak B. (2015): Odporność ogniowa pionowych przegród przeszklonych. Część 2. „Świat Szkła”, R.20 (nr 9), 31-32, 34-35.

29. Sulik P., Sędłak B., Turkowski P., Węgrzyński W. (2014): Bezpieczeństwo pożarowe budynków wysokich i wysokościowych. [W:] A. Halicka, Budownictwo na obszarach zurbanizowanych, Nauka, praktyka, perspektywy, Politechnika Lubelska 2014, pp. 105-120.

30. Wróblewski B., Borowy A. (2009): Nowe klasyfikacje odporności ogniowej ścian działowych z okładzinami z płyt gipsowo-kartonowych. „Materiały Budowlane”, (nr 7), 7-8.

31. Wróblewski B., Borowy A. (2012): Badanie i klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej ścian i dachów z płyt warstwowych. „Izolacje”, (nr 7-8), 30-34.

32. Zapotoczna-Sytek G., Sulik P., Woźniak G., Abramowicz M. (2014): Przegrody budowlane wykonane z autoklawizowanego betonu komórkowego (ABK), a bezpieczeństwo pożarowe. „Dni betonu: Tradycja i nowoczesność. 8 Konferencja. Wisła, 13-15 października 2014 r.”, s. 803-814.

 

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 02/2016

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.