Roślinny dach
Faliste ukształtowanie terenu podyktowało parterową konstrukcję muzeum i nieregularną linię dachu, na którym wyrosła prawdziwa łąka. Obiekt utrzymany dodatkowo w odcieniach brązu i zieleni jeszcze efektywniej wtapia się w krajobraz. Skonstruowanie kompleksowego profilu dachu za pomocą makiet i z zastosowaniem technik modelowania 3D było skomplikowanym i czasochłonnym zadaniem. W rezultacie powstał obiekt, w którym geometryczne płaszczyzny dachowe, o powierzchni 8 tys.m2, są w pełni zharmonizowane z krajobrazem.
Lewa od wejścia połać stalowej konstrukcji dachowej została podzielona na trójkąty, z których każdy ma inną powierzchnię. Płaszczyzna dachu pokryta jest strukturą ze szkła spienionego o grubości dziesięciu centymetrów, na którą naniesiono warstwę bitumiczną. Warstwowe położenie spienionego szkła zapewnia izolację cieplną i wodoszczelność obiektu. Na takim podłożu został umieszczony zbiornik ze stali perforowanej, a na nim lekkie poszycie zielone. W szerokiej warstwie spodniej zamontowano system sztucznego nawadniania. Gdy nadchodzi wiosna, dach muzeum zmienia się w falującą łąkę. Trawa może osiągać wysokość nawet do sześćdziesięciu centymetrów.
Okno na krajobraz
Pomieszczenia ekspozycyjne muzeum rozdzielono na dwa budynki za pomocą części obiektu zaprojektowanej w kształcie zwartej litery H. Pozwoliło to ograniczyć wpływ obiektu na otoczenie i stworzyć optymalne wejście do centralnego holu, do którego przylegają dwie galerie. Mając na uwadze zmiany wielkości pomieszczeń ekspozycyjnych, zaprojektowano obiekt o równomiernej strukturze z 21-metrową konstrukcją wejścia portalowego. W ten sposób zostały wydzielone dwie równoprawne przestrzenie o powierzchni 450 m2 Obie mają po dwie kondygnacje od 6 do 9 metrów wysokości, optymalne nadające się do użytkowania.
Od strony fasady południowej muzeum, uniesione krawędzie dachu odsłaniają ogromną połać przeszklonej ściany osłonowej wykonanej w systemie fasadowym Reynaers CW 50. Szklana ściana oferuje widok na rzekę. System Reynaers został wybrany ze względu na walory estetyczne i efekt przejrzystości osiągany dzięki zastosowaniu profili osłonowych o widocznej szerokości zaledwie 50 mm. Dzięki temu rozwiązaniu elewacja, bez poprzecznych elementów ryglowych, sprawia wrażenie klejonego systemu szklenia strukturalnego.
Skomplikowanym zadaniem było wymiarowanie poszczególnych paneli konstrukcji przeszklonych ścian osłonowych – od góry fasada jest oddzielona od konstrukcji stalowej, a w poziomie podtrzymywana przez system płyt. Przeszklona ściana tworzy szereg fałd biegnących nierównolegle do krawędzi dachu. Duża powierzchnia elewacji CW-50 nie tylko oferuje piękny widok na krajobraz rzeki, ale zapewnia także naturalne oświetlenie holu i galerii.
Budynek Muzeum Historial de la Vendée powstał w 2006 roku. Koncepcja osadzenia budynku, zgodna z trendami transparentnej architektury wtopionej w krajobraz, stanowi inspirację i wzór dla architektów z całego świata. Trend ten jest widoczny również w nowo powstających polskich instytucjach kultury – budynek Centrum Nauki Kopernik, który powstanie w 2010 roku w Warszawie, doskonale wpisuje się w otaczający krajobraz, podkreślając charakter nadwiślańskich bulwarów.
więcej i nformacji: www.reynaeres.pl
