Szyby inne niż przednie
     Homologacji udziela producentowi Departament Dróg i Transportu Drogowego przy Ministerstwie Infrastruktury, natomiast badania na jej potrzeby wykonuje jednostka notyfikowana, jaką jest Instytut Szkła, Ceramiki, Materiałów Ogniotrwałych i Budowlanych, Oddział Szkła w Krakowie. Homologację dla danego typu szkła uzyskuje się bezterminowo. W przypadku zmiany typu szkła lub danych dotyczących producenta, homologację rozszerza się. Producent zobligowany jest do sprawdzania jakości swoich wyrobów i podlega okresowej kontroli jednostki notyfikowanej, wykonującej badania na potrzeby homologacji.
     Wyróżnia się cztery rodzaje szyb stosowanych jako oszklenia inne niż przednie w pojazdach samochodowych :
● jednorodnie hartowane, rozpadające się po rozbiciu na drobne nieostre kawałki,
● klejone, złożone z dwu tafli szkła sklejonych folią,
● laminatowe, składające się z jednej tafli szkła i jednej tafli tworzywa syntetycznego sklejonych folią,
● zespolone, utworzone przez dwie szyby połączone ramką dystansową.

     Każdy z rodzajów tych szyb powinien uzyskiwać homologację.

Szyby jednorodnie hartowane

     Opisu szyb bocznych jednorodnie hartowanych do pojazdów kołowych dokonuje się przez określenie ich typu, podając ich cechy główne:
● nazwę handlową lub markę,
● charakter procesu hartowania,
● kategorię kształtu: płaskie lub płaskie i gięte,
● kategorię grubości z tolerancją wytwórczą 0,2 mm
     • I - gdy grubość nominalna ≤ 3,5 mm,
     • II - gdy grubość nominalna >3,5 mm i ≤ 4,5 mm,
     • III - gdy grubość nominalna >4,5 mm i ≤ 6,5 mm,
     • IV - gdy grubość nominalna > 6,5 m, i drugorzędne:
● rodzaj szkła ( polerowane, float, ciągnione),
● zabarwienie (bezbarwne lub zabarwione),
● obecność lub nieobecność przewodników.

     Szyby hartowane jednorodnie, nie różniące się od siebie żadną z cech głównych i drugorzędnych należą do jednego typu.

Badania szyb jednorodnie hartowanych

     Badanie siatki spękań
     Zgodnie z procedurą, badanie to przeprowadza się wykorzystując do tego celu:
● po 3 próbki o największej powierzchni rozwiniętej (najmniejszej niezbędnej do wykrojenia szyby) i o najmniejszym kącie między przyległymi bokami – dla szyb płaskich,
● po 4 próbki o największej powierzchni rozwiniętej, o najmniejszym kącie między przyległymi bokami i o największej wysokości segmentu (wygięcia) – dla szyb giętych.

     Uzyskane wyniki mają zastosowanie:
● dla każdej innej powierzchni nie przekraczającej 105 % powierzchni badanej,
● dla każdego kąta większego od kąta szyby badanej pomniejszonego o 5o w przypadku, gdy jest on mniejszy od 300 i dla każdego kąta większego, gdy jest on równy lub większy od 300,
● dla wszystkich wysokości segmentu mniejszych od 130 mm, gdy w badanych szybach jest ona większa od 100 mm i wszystkich wysokości mniejszych lub równych 100 mm, gdy w badanych szybach jest ona równa lub mniejsza od tej wartości.

     Badając siatkę spękań każdą z próbek szkła skleja się z drugą taką samą za pomocą taśmy klejącej, umieszczając między nimi papier światłoczuły, stroną światłoczułą do góry. Rozbija się ją uderzając w jeden z czterech lub pięciu (w przypadku szyb giętych) możliwych punktów, odległych od krawędzi o 30 mm, pokazanych na rysunkach 1 i 2. Używa się do tego celu młotka o masie ok. 75 g, punktaka lub innego urządzenia o utwardzanym ostrzu. Zaleca się by promień krzywizny ostrza wynosił w przybliżeniu 0,2 mm. W ciągu 10 sekund od uderzenia i przed upływem 3 minut należy naświetlić pakiet szyb tak, by na papierze światłoczułym uzyskać odwzorowanie powstałej siatki spękań. Uzyskany obraz interpretuje się przez zliczanie odłamków wewnątrz kwadratu o boku 5 cm, w obszarze, gdzie są one największe i najmniejsze. Przyjmuje się przy tym zasadę, że odłamki znajdujące się w środku tego kwadratu liczy się jako całe, natomiast te, które przecinają krawędź kwadratu, jako pół. Przy ocenie siatki spękań nie uwzględnia się pasa brzegowego o szerokości 2 cm i obszaru wewnątrz okręgu o promieniu 7,5 cm wokół punktu uderzenia. W miejsce rejestracji obrazu siatki spękań na papierze światłoczułym można zastosować inną metodę spełniającą wymagania w zakresie dokładności samego liczenia, jak również w zakresie zdolności tej metody do znajdowania właściwego miejsca położenia odłamków największych i najmniejszych. Liczba odłamków w dowolnie wybranym kwadracie nie powinna być mniejsza od 40 i większa od 400 lub 450 (dla szkieł o grubości mniejszej od 3,5 mm) sztuk. Nie dopuszcza się odłamków o powierzchni przekraczającej 3 cm2 . Możliwe jest występowanie odłamków długich, pod warunkiem, że nie są ostre, nie tworzą z krawędzią, jeżeli jej sięgają, kąta większego niż 45o i nie są dłuższe od 7,5 cm. Komplet próbek spełnia wymagania Regulaminu gdy:
● wszystkie badania uzyskały wynik pozytywny,
● jedno z badań uzyskało wynik niezadowalający, przy czym powstało nie więcej niż 5 odłamków o długości 6-7,5 cm i 4 odłamki o długości 7,5-10 cm i badanie powtórne na nowej próbce dało wynik pozytywny,
● dwa badania uzyskały wynik negatywny, a badanie powtórzone na nowym komplecie próbek dało wynik pozytywny.

     Badanie wytrzymałości mechanicznej na uderzenie kulą o masie 227 g
     Badanie to wykonuje się dla 6 próbek szkła o wymiarach 300x300 mm. Próbkę umieszcza się każdorazowo na podporze metalowej wyścielonej gumą (rys. 3) i spuszcza na nią swobodnie kulę tak, by uderzyła ona w środek geometryczny szyby. Wysokość spadku kuli dla szkła o grubości nominalnej mniejszej od 3,5 mm wynosi 2 m, a dla grubości większych od 3,5 mm – 2,5 m. Za wynik pozytywny uznaje się sytuację, gdy próbka nie rozbije się. Dopuszcza się wynik negatywny dla jednej lub dwu próbek pod warunkiem, że w badaniu powtórnym, przeprowadzonym na następnych sześciu próbkach, uzyska się wynik zadowalający.

     Właściwości optyczne
     W przypadku szkieł samochodowych, obok wytrzymałości mechanicznej i sposobu pękania po rozbiciu, istotne są również ich parametry optyczne: przepuszczalność światła dla szyb będących w polu widzenia kierowcy oraz zniekształcenie optyczne, powstawanie obrazu wtórnego dla szyb stosowanych również jako przednie w pojazdach wolnobieżnych, tj. rozwijających prędkość nie większą niż 40 km/godz. Badanie przepuszczalności światła przeprowadza się dla 3 próbek szkła o wymiarach 50x50 mm. Polega ono pomiarze udziału procentowego strumienia energii słonecznej w zakresie widzialnym, przechodzącego przez próbkę szkła, umieszczoną w spektrofotometrze. Szkło z przeznaczeniem na szyby inne niż przednie, będące w polu widzenia kierowcy, powinno posiadać przepuszczalność co najmniej 70%. Dla szkła stosowanego w pozostałych oszkleniach przepuszczalność może być mniejsza, przy czym szyby takie powinny być specjalnie oznakowane.
     Sprawdzenie zniekształcenia optycznego wykonuje się dla 4 szyb przednich do pojazdów wolnobieżnych, dokonując pomiaru zmian kształtu i położenia, tworzących pewien układ kółek, o średnicy 8 mm (rys. 4). Obserwuje się go na ekranie jako obraz rastra umieszczonego w rzutniku Badaną szybę umieszcza się pod kątem montażowym, na ruchomym stojaku, znajdującym się na drodze przechodzenia światła między rzutnikiem a ekranem (rys. 5). Dopuszczalna wartość zniekształcenia optycznego dla szyb przednich stosowanych w pojazdach wolnobieżnych, w przeliczeniu na wartości kątowe, wynosi 2 minuty.

  

     Metoda badania powstawania obrazu wtórnego, przeprowadzana dla tych samych 4 szyb przednich do pojazdów wolnobieżnych, opiera się na oglądaniu przez badaną szybę obrazu podświetlonej ścianki czołowej skrzynki, w wersji a) lub b) (rys. 6). Szybę ustawia się na ruchomym stojaku pod kątem montażowym (takim jak w pojeździe) (rys. 7) i obserwuje przez lunetę przesunięcie obrazu wtórnego względem pierwotnego. Wynik badania można uznać za zadowalający, jeżeli jego wielkość nie przekracza wartości odpowiadającej 15 minutom kątowym.

  

Szyby klejone
     Opisu szyb bocznych klejonych, podobnie jak w przypadku szyb jednorodnie hartowanych, dokonuje się przez określenie ich typu, podając ich cechy główne:
● nazwę handlową lub markę
● kategorię grubości :
     • I dla grubości ≤ 5,5 mm
     • II dla grubości > 5,5 mm i ≤6,5 mm
     • III dla grubości > 6,5 mm,
     z tolerancją wymiarową ±0,2 n, gdzie n jest liczbą warstw szkła w szybie klejonej,
● grubość nominalną warstwy lub warstw pośrednich,
● rodzaj i typ warstwy lub warstw pośrednich,
● obróbkę specjalną szkła,
i drugorzędne:
● rodzaj szkła ( polerowane, float, ciągnione)zabarwienie (całkowite lub częściowe) warstwy lub warstw pośrednich,
● zabarwienie szkła,
● obecność lub nieobecność pasów zaciemniających.
     Szyby klejone inne niż przednie, różniące się od siebie chociaż jedną z cech głównych lub drugorzędnych należą do innych typów.

Badanie szyb klejonych

     Badanie wytrzymałości na uderzenie manekinem
     Badanie przeprowadza się dla 6 próbek płaskich o wymiarach 500x1100 mm. Przed badaniem sezonuje się je przez co najmniej 4 godziny w temperaturze 20°C (±5). W tej temperaturze powinno się odbyć również samo badanie, przy równoczesnym zachowaniu ciśnienia 860-1060 milibara i wilgotności względnej 60% (±20). Wykonując badanie próbkę umieszcza się między ramami podpory metalowej, w ten sposób, by płaszczyzna próbki była prostopadła do kierunku padania modelu głowy. Manekin drewniany o masie 10 kg, spadając z wysokości 1,5 m, powinien uderzyć w środek próbki tylko raz i to w tę jej powierzchnię, która stanowiła będzie wewnętrzną stronę szyby bezpiecznej po jej zainstalowaniu w pojeździe. Za wynik pozytywny uważa się sytuację, kiedy próbka ugięła i rozbiła szkło, czego przejawem są liczne pęknięcia koliste ześrodkowane w pobliżu punktu uderzenia. Dopuszczalne są rozdarcia warstwy pośredniej, byle tylko głowa manekina nie przeszła przez szybę. Żadne duże kawałki szkła nie powinny się oddzielić od folii. Wynik całego badania uważa się za zadowalający, jeżeli wszystkie badania zakończyły się pozytywnie. Dopuszcza się sytuację, gdy jeden wynik jest negatywny, ale w badaniu wykonanym dla nowych 6 próbek uzyska się wynik pozytywny.

     Badanie wytrzymałości mechanicznej na uderzenie kulą o masie 227 g
     4 płaskie próbki o wymiarach 300x300 mm, sezonowane wcześniej przez co najmniej 4 godziny, poddaje się badaniu w temperaturze 20°C (±5), przy ciśnieniu 860-1060 milibara i wilgotności względnej 60% (±20). Badaną próbkę umieszcza się na podporze takiej samej jak w przypadku szkła hartowanego (rys. 3) i zrzuca się na nią kulę z wysokości:
● 5 m – gdy ma ona grubość ≤ 5,5 mm,
● 6 m – gdy ma ona grubość > 5,5 i ≤ 6,5 mm,
● 7 m – gdy ma ona grubość > 6,5 mm.

     Wynik badania próbki uznaje się za pozytywny jeżeli w każdej z nich:
● kula nie przeszła przez próbkę,
● próbka nie rozbiła się na kilka kawałków,
● masa odłamków oderwanych od powierzchni nieuderzanego szkła nie przekracza 15 g.

     Wynik całego badania uważa się za zadawalający, jeżeli wszystkie szyby przeszły badania z wynikiem pozytywnym, lub nie więcej niż dwa badania skończyły się wynikiem negatywnym, a badanie powtórzone na nowym komplecie próbek dało wynik prawidłowy.

     Badanie wytrzymałości na działanie czynników środowiska: odporności na ścieranie, promieniowanie, wysoką temperaturę i wilgoć
     Badając odporność szkieł na ścieranie, 3 próbki o wymiarach 100x100 mm, sezonowane wcześniej przez co najmniej 48 godzin w temperaturze 20°C i przy wilgotności 60% (±20), umieszcza się w urządzeniu Taber Abraser tak, by ścierana była ta strona badanej próbki, która po zamontowaniu szyby klejonej w pojeździe będzie stanowiła jej powierzchnię zewnętrzną. Próbkę poddaje się 1000 cyklom ścierania. Dokonuje się pomiaru rozproszenia światła w czterech punktach przed i po ścieraniu. O wyniku pozytywnym mówi się wtedy, kiedy zmiana rozproszenia światła w wyniku ścierania nie przekracza 2%. Badanie odporności szkła na działanie wysokiej temperatury wykonuje się przetrzymując 3 sezonowane wcześniej próbki o wymiarach 300x300 mm przez dwie godziny w temperaturze 100°C. Odporność na wilgoć sprawdza się dla 3 próbek o takich samych wymiarach, umieszczając je na okres 2 tygodni w komorze klimatycznej w temperaturze 50°C (±2) i przy wilgotności względnej 95% (±4). Uważa się, że w badaniu odporności na działanie wysokiej temperatury i wilgoci uzyskano wynik pozytywny, jeżeli dla wszystkich badanych próbek szkła, w odległości większej niż 15 mm od krawędzi oryginalnej, 25 mm od krawędzi ciętej lub 10 mm od pęknięcia, nie powstają żadne zmatowienia, rozwarstwienia lub inne widoczne wady.
     Badanie odporności na promieniowanie przeprowadza się dla 3 próbek szkła o wymiarach 76x300 mm, w urządzeniu, w którego centrum znajduje się nieruchoma rtęciowa lampa łukowa, stanowiąca źródło promieniowania o charakterystyce zbliżonej do promieniowania słonecznego. Jego oddziaływaniu poddawane są poruszające się wokół niej, umieszczone w kieszeniach obrotowego bębna, próbki. Czas napromieniowania wynosi 100 godzin. Wewnątrz urządzenia utrzymywana jest temperatura 45°C (±5). Po upływie tego czasu dokonuje się pomiaru przepuszczalności w tych miejscach próbki, gdzie była napromieniowana i w miejscu osłoniętym przez kieszeń. Wynik pozytywny uzyskujemy wtedy, gdy współczynnik całkowitej przepuszczalności światła po napromieniowaniu nie jest niższy od 95% wartości tego współczynnika przed napromieniowaniem.

     Właściwości optyczne
     Wymaganą badaniami cechą optyczną jest przepuszczalność światła. Sprawdzając ją stosuje się tą samą procedurę, co dla szkieł jednorodnie hartowanych. Szkło klejone z przeznaczeniem na szyby inne niż przednie, będące w polu widzenia kierowcy, powinno posiadać przepuszczalność co najmniej 70%. Dla szkła stosowanego w pozostałych oszkleniach przepuszczalność może być mniejsza, przy czym szyby takie powinny być specjalnie oznakowane.

Szyby laminatowe
     O typie szkła laminatowego decydują jego cechy główne:
● nazwa handlowa lub marka,
● kategoria grubości z tolerancją wymiarową ±0,2 mm:
     I - dla grubości ≤3,5 mm
     II - dla grubości >3,5 mm i ≤4,5 mm
     III - dla grubości >4,5 mm,
● grubość nominalna warstwy lub warstw pośrednich z tworzywa syntetycznego,
● grubość nominalna szyby,
● typ warstwy lub warstw pośrednich i warstwy z tworzywa sztucznego na wewnętrznej stronie szyby,
● obróbka specjalna szyby, i
● cechy drugorzędne:
● rodzaj szkła (polerowane, float, ciągnione),
● zabarwienie (całkowite lub częściowe) jakiejkolwiek warstwy lub warstw z tworzywa sztucznego,
● zabarwienie szkła,
● obecność pasów zaciemniających.
     Szyby nie różniące się żadną cechą główną lub drugorzędną należą do tych samych typów.

Badanie szyb laminatowych

     Badanie wytrzymałości na uderzenie manekinem
     Zarówno procedura badawcza jak i interpretacja wyników są takie, jak w przypadku szkła klejonego.

     Badanie wytrzymałości mechanicznej na uderzenie kulą o masie 227 g
     Badanie wykonuje się zgodnie z procedurą stosowaną w przypadku szyb klejonych, stosując wysokości spadku kuli:
     5 m - dla szkła o grubości ≤3,5 mm,
     6 m – dla szkła o grubości >3,5 i ≤4,5 mm,
     7 m – dla szkła o grubości >4,5 mm.
     Wynik badania próbki można uznać za pozytywny, jeżeli w każdej z nich :
● kula nie przeszła przez próbkę,
● próbka nie rozbiła się na kilka kawałków,
● masa odłamków oderwanych od powierzchni warstwy nieuderzanej nie przekracza 15 g.

     Badanie odporności na działanie czynników środowiska: odporności na ścieranie, promieniowanie, wysoką temperaturę, zmiany temperatury i wilgoć
     Przy badaniach odporności na działanie czynników środowiska korzysta się z procedur opisanych wcześniej w rozdziale dotyczącym szkła klejonego. Tak samo interpretuje się również wyniki tych badań. Wyjątek stanowi ścieranie powierzchni wewnętrznej tafli z tworzywa sztucznego. Wykonuje się w tym przypadku tylko 100 cykli ścierania i wymaga się, by zmiana rozproszenia światła nim spowodowanego nie przekraczało 4%. Badanie odporności na zmiany temperatury, nie uwzględniane przy szybach klejonych, wykonuje się dla 2 próbek szkła o wymiarach 300x300 mm, umieszczając je na 6 godzin w komorze klimatycznej o temperaturze -40°C (±5). Po upływie tego czasu próbkę przetrzymuje się przez godzinę w temperaturze pokojowej 23°C (±2), po czym poddaje się ją działaniu strumienia powietrza o temperaturze 72°C (±2) trwającemu 3 godziny i po nim chłodzi do temperatury pokojowej. Jeżeli w żadnej z tafli nie zaobserwuje się zmian w postaci pęknięć, zmatowień, rozwarstwień lub innych wad wynik badania można uznać za pozytywny.

     Właściwości optyczne
     Jedyne badanie optyczne, jakie przeprowadza się dla szyb laminatowych, to określenie przepuszczalności światła. Wykonuje się go według tej samej procedury, co szyby hartowane jednorodnie i klejone. Przepuszczalność dla szyb montowanych w polu widzenia kierowcy nie powinna być mniejsza od 70%. W innych miejscach stosowane mogą być, specjalnie oznakowane szyby, o mniejszej przepuszczalności.

     Charakterystyka spalania – ognioodporność
     Do badania można zastosować dwa rodzaje próbek: o szerokości 3-60 mm i długości 356 mm lub o szerokości 60-100 mm i długości 138 mm. Grubość próbki nie powinna przekraczać 13 mm. Badaniom poddaje się co najmniej 5 próbek. Każdą z nich umieszcza się w komorze spalania, mocując ją na dwupłytowej metalowej podporze z dnem z żaroodpornego drutu (rys. 9).

     Płyta dolna posiada bolce, a górna otwory odpowiadające im położeniem. Otwory te spełniają dodatkowo rolę punktów pomiarowych początku i końca spalania. Próbkę poddaje się działaniu płomienia pochodzącego z palnika Bunsena, o średnicy wewnętrznej 9,5 mm, zasilanego np. gazem ziemnym, którego głowica znajduje się 19 mm poniżej próbki. Po 15 sekundach od zapalenia odcina się dopływ gazu. Obserwuje się rozchodzenie płomienia tam gdzie przemieszcza się on najszybciej. Pomiar czasu spalania zaczyna się w chwili, gdy granica płomienia przekroczy pierwszy punkt pomiarowy, a kończy po osiągnięciu przez niego ostatniego punktu pomiarowego lub w miejscu, gdzie płomień zgaśnie zanim go osiągnie. Szybkość spalania oblicza się korzystając z wzoru :


gdzie:
s - długość spalonego odcinka w milimetrach,
t - czas po upływie którego nastąpiło spalenie odcinka s

     Jeżeli próbka nie zapali się, zgaśnie po wyłączeniu palnika lub przed osiągnięciem pierwszego punktu pomiarowego – szybkość spalania wynosi 0 mm/min.
     Wynik badania uważa się za pozytywny, jeżeli szybkość spalania każdej z próbek nie przekroczy 250 mm/min.

     Badanie odporności na działanie substancji chemicznych
     Badanie przeprowadza się dla próbki o szerokości 25 mm, która, umocowana jednym końcem na stałe i podparta od spodu w odległości 51 mm od niego, stanowi pewien rodzaj dźwigni. Drugi jej koniec jest obciążony masą 28,7 g, pomnożoną przez grubość próbki do kwadratu. Na górną powierzchnię naprężonej próbki nanosi się substancję chemiczną szczoteczką o szerokości 13 mm, pocierając nią próbkę dziesięciokrotnie, w odstępach jednosekundowych, nie mocząc przy tym krawędzi próbki. Bada się w ten sposób odporność tworzywa sztucznego szyby laminatowej na działanie następujących substancji chemicznych:
● roztworu mydlanego: 1% roztworu oleinianu potasu w wodzie zdejonizowanej,
● cieczy do mycia szyb: roztworu wodnego zawierającego po 5-10% wagowych roztworu wodnego izopropanolu i eteru jednometylowego glikolu dipropylenowego i 1-5% wagowych wodorotlenku amonu,
● nierozcieńczonego denaturatu: 1 objętości alkoholu metylowego w 10 objętościach alkoholu etylowego,
● benzyny lub benzyny wzorcowej: mieszaniny składającej się z 50% objętościowych toluenu, 30% objętościowych 2.2.4 trójmetylopentanu, 15% objętościowych 2.4.4 trójmetylo-1- pentenu i 5% objętościowych alkoholu etylowego,
● nafty wzorcowej: mieszaniny 50% objętościowych n-oktanu i 50% objętościowych
● n-dekanu.

     Wynik pozytywny badania uzyskuje się wtedy, gdy warstwa z tworzywa sztucznego nie klei się, nie mięknie, nie pęka i nie traci przeźroczystości.

Szyby zespolone
     Typ szyby zespolonej opisują jej cechy główne:
● nazwa handlowa lub marka,
● konstrukcja szyby zespolonej – symetryczna lub asymetryczna,
● typ szyb składowych,
● szerokość nominalna przestrzeni międzyszybowej,
● typ uszczelnienia,
● i cechy drugorzędne – takie jak dla szyb składowych.

     Szyby zespolone charakteryzujące się tymi samymi cechami głównymi i drugorzędnymi należą do jednego typu.
     Każda z szyb składowych szyby zespolonej powinna wcześniej uzyskać homologację.
     Badania przeprowadzone na szybach zespolonych mają zastosowanie do innych szyb o takich samych właściwościach, których szerokość przestrzeni miedzyszybowej różni się o ±3 mm, w stosunku do tejże w szybach badanych.

Badanie szyb zespolonych
     Badanie wytrzymałości mechanicznej na uderzenie manekinem
     Badanie przeprowadza się w analogiczny sposób i dla takich samych wymiarów próbek, jak w przypadku szyb bocznych klejonych. Jeżeli szyby są asymetryczne (różne szyby składowe), to w wypadku 3 próbek uderza się w jedna szybę, a trzech pozostałych – w drugą szybę składową szyby zespolonej.
     Wynik badania uważa się za zadowalający, gdy:
● szyby ulegną rozbiciu rozpadając się na drobne odłamki, jeżeli obydwie są zahartowane,
● w sytuacji, gdy obydwie szyby są klejone, rozbiją się z wytworzeniem licznych pęknięć kolistych ześrodkowanych w pobliżu punktu uderzenia, a folia jeżeli nawet pęknie, to głowa manekina nie przebije próbki na wylot i żaden duży odłamek nie oddzieli się od folii,
● w przypadku, gdy szybę zespoloną tworzy szyba klejona i szyba hartowana, obydwie szyby pękają w sposób charakterystyczny dla siebie (jak opisano wyżej).

     Wynik całego badania jest pozytywny jeżeli wszystkie szyby przeszły badania z wynikiem
     pozytywnym lub jedno badanie skończyło się wynikiem negatywnym, a badanie powtórzone na nowym komplecie próbek dało wynik zadowalający.

     Badanie przepuszczalności światła
     Przy badaniu szyb zespolonych, innych niż przednie, stosuje się tę samą procedurę badawczą i tak samo interpretuje się wyniki, jak w przypadku szkieł bocznych hartowanych i klejonych.

Dokumentacja niezbędna do uzyskania homologacji

     Starający się o homologację producent powinien zgromadzić dokumentację zawierającą:
● zawiadomienie o udzieleniu homologacji,
● oświadczenie producenta, że dostarczone szyby były wyprodukowane w normalnym cyklu produkcyjnym,
● wzór oznakowania,
● załącznik 1:
     • dodatek 2 - dla szyb jednorodnie hartowanych,
     • dodatek 4 – dla szyb klejonych innych niż przednie,
     • dodatek 7 – dla szyb zespolonych,
     • dodatek 6- dla szyb laminatowych innych niż przednie,
● rysunki szyb o największej powierzchni i najmniejszym kącie między przyległymi bokami – dla szyb jednorodnie hartowanych,
● zawiadomienie o uzyskaniu homologacji szyb składowych – dla szyb zespolonych.

Zofia Pollak
ISCMOiB, Kraków

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym

inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.