Kompleks Floating Arena powstał w wyniku rozbudowy Szczecińskiego Domu Sportu (dawniej Wojewódzkiego Domu Sportu) zaprojektowanego w latach 60. przez Mariana Rąbka.
Twórcy nowego projektu – architekci Marek Orłowski i Marek Szymański – zainspirowani pracami Franka Lloyda Wrighta i Miesa van der Rohe’a postanowili harmonijnie wpisać nowoczesną bryłę w istniejącą modernistyczną zabudowę. Swoją propozycję rozbudowy obiektu oparli na wykorzystaniu szkła jako głównego materiału.
Szkło profilowe odgrywa w tym projekcie istotną rolę: wpuszcza do wnętrza bardzo dużą ilość światła dziennego, zabezpieczając równocześnie przed efektem lśnienia i oślepiania. W zależności od kierunku padania światła szkło mieni się w najróżniejszy sposób. Jest to szerokie spektrum obrazów: innych o różnych porach dnia i innych w nocy, gdy z zewnątrz widać podświetlony basen.
Koncepcja rozbudowy istniejącego kompleksu miała na celu stworzenie obiektu spełniającego wszelkie normy klasy olimpijskiej. Pierwszoplanowe wymagania dotyczyły innowacyjności budowli. Położono nacisk na wykorzystanie najnowocześniejszych rozwiązań technologicznych i instalacji. Ważne również było zachowanie harmonii między starym a nowym obiektem. Założenie to udało się zrealizować dzięki zastosowaniu takich samych materiałów, co pozwoliło na uzyskanie jednolitego wyrazu estetycznego.
O wyjątkowości kompleksu na skalę kraju stanowi pomost przesuwny o napędzie elektrycznym, który pozwala podzielić basen na dwie części. Rozwiązanie to umożliwia realizację niezależnych zajęć na dwóch 25-metrowych połowach. Na uwagę zasługuje również fakt, iż w kompleksie istnieje możliwość treningu pływaków w basenie z przeciwprądem. Tworzy to optymalne warunki do poprawy wyników zawodników oraz wyeliminowania popełnianych przez nich błędów. Basen Olimpijski w Szczecinie, jako jedyny w kraju, ma takie urządzenie.
Celem zachowania prostego i surowego charakteru budynku Floating Arena, w elewacji zastosowano głównie cegłę, szkło okienne oraz szkło profilowe, z którego wykonano liczne przeszklenia. Produkt ten został wykorzystany m.in. w fasadzie na wysokości pomostów roboczych nad trybunami. Pozwoliło to doświetlić halę basenową światłem dziennym oraz wyeksponować w subtelny sposób lekką konstrukcję całego budynku.
W fasadach zastosowano przeszklenia podwójne ze szkła Pilkington Profilit™ Amethyst typ K25/60/7 od zewnątrz oraz Pilkington Profilit™ Plus 1,7 typ K25/60/7 od wewnątrz. Obydwa rodzaje szkła mają powierzchnię o fakturze ornamentowej, przy czym zewnętrze szkło ma powłokę w kolorze niebieskim, a wewnętrzne powłokę niskoemisyjną. Taka konfiguracja pozwoliła na uzyskanie przeszklenia o delikatnie niebieskiej barwie oraz niskim współczynniku przenikania ciepła wynoszącym 1,8 W/m2K.
Aby zachować ciągłość szklenia na całym obwodzie obiektu, wynoszącym aż 238 metrów, zastosowano rozwiązanie z narożnikami całoszklanymi, bez tradycyjnych słupków.
Dzięki temu udało się stworzyć prostą bryłę budynku, o jednolitym i przejrzystym układzie. Matowy charakter przeszkleń nadał elewacji intrygujący wygląd i doświetlił wnętrze miękkim, rozproszonym światłem.
Zastosowanie szkła profilowego pozwoliło także uzyskać ciekawy wygląd budynku wieczorem. Sztuczne światło przenika przez przeszklenia, a gra świateł przełamuje prostą bryłę budynku i dodaje projektowi dynamiki.
Ze szkła Pilkington Profilit™ wykonano również dach nad częścią łączącą istniejącą salę gimnastyczną i nowo wybudowany basen, a także niektóre elementy wnętrza, jak kiosk kasowy czy lady recepcji i baru.
Jolanta Lessig
Pilkington Polska
Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym
inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne
więcej informacj: Świat Szkła 9/2011
