Szklenie strukturalne to technologia mocowania zestawu szklanego do konstrukcji budynku, gdzie klej silikonowy stanowi jedyne spoiwo wiążące.

Jest to więc konstrukcja ściany osłonowej, w której szkło lub szyby zespolone są mocowane do konstrukcji nośnej budynku, za pomocą elastycznych szczeliw silikonowych specjalnie stworzonych, badanych i kontrolowanych dla oszkleń strukturalnych. Zastosowanie szklenia strukturalnego spowodowało powstanie nowych trendów w architekturze. Budynki szklone strukturalnie sprawiają wrażenie, że ich bryła jest całkowicie szklana [1].

 

Pod względem rozwiązań konstrukcyjnych rozróżnia się cztery podstawowe typy szkleń strukturalnych [1]: 
- system dwustronny – dwa boki panelu elewacyjnego są klejone, a pozostałe mocowane mechanicznie,
- system czterostronny – panel elewacyjny jest mocowany wyłącznie za pomocą kleju konstrukcyjnego,
- system sworzniowy klejony – zestaw szybowy mocowany jest za pomocą specjalnego sworznia przyklejonego bezpośrednio do szkła,
- system żeber szklanych – elewacje szklane usztywnione są żebrami szklanymi mocowanymi mechanicznie do konstrukcji budynku, a całość fasady jest klejona klejami konstrukcyjnymi do żeber szklanych.

 

Systemy strukturalne mogą występować jako:
- podparte, w których ciężar własny panelu elewacyjnego przenoszony jest przez odpowiednie mechaniczne podparcie panelu,
- niepodparte, gdzie ciężar własny panelu elewacyjnego przenoszony jest wyłącznie przez klej konstrukcyjny.

 

System mocowania punktowego polega na mocowaniu szyb za pośrednictwem elementów stalowych łączących oszklenie z konstrukcją nośną ściany. Tafle szkła są mocowane mechanicznie do konstrukcji nośnej budynku za pomocą specjalnych sworzni wprowadzonych w oszklenie przez odpowiednio zaprojektowane otwory.

 

System ten pozwala na stworzenie elewacji budynku jako jednolitej, nie zakłóconej elementami konstrukcyjnymi, płaszczyzny szklanej. Brak ograniczeń w wysokości szklonych obiektów, a także praktycznie nieograniczone możliwości projektowania różnych rozwiązań architektonicznych jest możliwy dzięki bezpośredniemu montażowi tafli szklanych do konstrukcji wsporczej.

 

W systemie tym, podobnie jak w szkleniu strukturalnym, może być użyte szkło bezbarwne, niskoemisyjne, przeciwsłoneczne absorpcyjne i refleksyjne, jak  również kombinacja tych szkieł. Zasadą jest, że szkło stosowane na fasadę musi być hartowane celem wyeliminowania pęknięć termicznych [2].

 

 

Fot. 1. Przykłady fasad szklonych strukturalnie

 

Historia stosowania szczeliw silikonowych sięga roku 1958 r., kiedy to po raz pierwszy zastosowano uszczelniającą masę silikonową w celu zabezpieczenia budynku przed wpływem zewnętrznych warunków pogodowych. Silikon ten, zastosowany na obiekcie United Steel Workers, spełnia swoją funkcję do dziś po ponad 50 latach eksploatacji budynku.

 

W 1965 r. powstał pierwszy projekt, w którym zastosowano żebra szklane i szkło klejone konstrukcyjnie T.V.S. (Total Vision System), a w 1970 r. – pierwszy projekt szklenia dwustronnego. Natomiast pierwszy projekt czterostronnego klejenia konstrukcyjnego (podparty) powstał w 1971 r. W latach osiemdziesiątych zrealizowano pierwszy projekt szklenia strukturalnego w Europie, w Anglii. [3]

 

Wymagania
Masy uszczelniające stosowane w oszkleniach strukturalnych pełnią niezwykle odpowiedzialną funkcję w całej fasadzie. Muszą więc spełniać bardzo rygorystyczne wymagania pod względem wytrzymałości i trwałości. Powinny przede wszystkim wykazywać pełną odporność na promieniowanie UV i nie mogą ulegać procesowi degradacji pod jego wpływem.

 

Poza tym nie mniej ważne jest by wykazywały następujące właściwości:
- wystarczającą adhezję do szkła i innych stosowanych w konstrukcji materiałów (aluminium, itp.), 
- wysoką izolacyjność i odporność chemiczną na obecność i działanie czynników zewnętrznych takich jak wszelkie związki agresywne pochodzące z atmosfery,
- odporność na różnice temperatur – muszą zachowywać właściwości mas elastycznych w zakresie różnic temperatur występujących w danym klimacie,
- odporność na wszelkiego rodzaju naprężenia mechaniczne związane z hałasem komunikacyjnym i przemysłowym.

 

Duże powierzchnie szklane mogą stwarzać problemy ze zbyt dużym nagrzewaniem pomieszczeń w sezonie letnim oraz ze znacznymi stratami ciepła zimą. Wobec tego projektowaniem elewacji szklanych powinny zajmować się osoby posiadające wiedzę o procesach fizycznych i o aktualnych możliwościach technologicznych. Technologia szklenia strukturalnego wymaga powierzenia wykonania prac wyspecjalizowanym firmom [1].

 

Szczeliwa stosowane w oszkleniach strukturalnych podczas użytkowania narażone są na obciążenia dynamiczne i statyczne. Obciążenia dynamiczne (zmienne), wpływające na spoinę to przede wszystkim:
- parcie wiatru (zazwyczaj ujemne),
- zmiany temperatury wpływające na okresowe rozciąganie i kurczenie się,
- obciążenie śniegiem,
- obciążenie tłumem.

 

Natomiast obciążenia statyczne na spoinę to obciążenia stałe i ścinające, spowodowane wyłącznie ciężarem panelu [3].

 

Regulacje prawne dotyczące stosowania szczeliw konstrukcyjnych i odpornych na ultrafiolet 
Szczeliwa konstrukcyjne i odporne na ultrafiolet od początku ich stosowania podlegają różnym regulacjom prawnym. Należy tu wymienić między innymi następujące dokumenty [3]:
- Dyrektywa Rady Wspólnot Europejskich w sprawie zbliżenia ustaw I aktów wykonawczych Państw Członkowskich dotyczących wyrobów budowlanych (89/106/EWG) z 1988 r.
- ETAG (European Technology Assesment Group) 002 – 01/2002 – Wytyczne do europejskich aprobat technicznych dotyczących systemów oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym (SSGS) Część 1: Systemy z podparciem i bez podparcia oszklenia 10/2001.
- ETAG 002 – 02/2002 – Wytyczne do europejskich aprobat technicznych dotyczących systemów   oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym (SSGS) Część 2: Systemy zawierające kształtowniki z powlekanego aluminium.
- ETAG 002 – 03/2002 – Wytyczne do europejskich aprobat technicznych dotyczących systemów oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym (SSGS) Część 3: Systemy zawierające kształtowniki z przekładkami termicznymi PL 11/2005.
- GNB-CPD/SG05/03/007 – Stanowisko jednostek notyfikowanych do dyrektywy 89/106/EWG dotyczącej wyrobów budowlanych zatwierdzone przez KE i CEN – w sprawie sposobu certyfikacji SSG – 11/2003.
- Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o wyrobach budowlanych (Dz. U. Nr 92 z 2004 r., poz. 881) wdrażająca dyrektywę Rady Wspólnot Europejskich w sprawie zbliżenia ustaw i aktów wykonawczych Państw Członkowskich, dotyczących wyrobów budowlanych (89/106/EWG).
- Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 14 października 2004 r. w sprawie europejskich aprobat technicznych oraz polskich jednostek organizacyjnych upoważnionych do ich wydawania (Dz. U. Nr 237/2004, poz. 2375).
- PN-EN 1279: 2004 Cz. 1-6 Szkło w budownictwie -- Szyby zespolone izolacyjne.
- PN-EN 13022-1 + A1: 2010 Szkło w budownictwie. Oszklenia ze szczeliwem konstrukcyjnym, Część 1: Wyroby szklane do systemów oszkleń ze szczeliwem konstrukcyjnym dla podpartych lub niepodpartych oszkleń pojedynczych lub zespolonych. 
- PN-EN 13022-2: 2009 Szkło w budownictwie. Oszklenia ze spoiwem konstrukcyjnym. Część 2: Zasady montażu.
- PN-EN 15434 + A1: 2010 Szkło w budownictwie. Norma wyrobu dla szczeliw konstrukcyjnych i/lub szczeliw odpornych na ultrafiolet (do stosowania w oszkleniach ze szczeliwem konstrukcyjnym i/lub izolacyjnych szybach zespolonych z odsłoniętym uszczelnieniem).

 

Metody badań dla szczeliw konstrukcyjnych i/lub odpornych na ultrafiolet wg normy PN-EN 15434 + A1: 2010 [4]
Wyrób, który znajduje się w obrocie na rynku krajowym oraz europejskim powinien być poddawany odpowiednim badaniom, których metodyka oraz wymagania zawarte są w odpowiednich obowiązujących normach. Dla szczeliw konstrukcyjnych i/lub odpornych na ultrafiolet obowiązuje obecnie norma PN-EN 15434+A1:2010 Szkło w budownictwie. Norma wyrobu dla szczeliw konstrukcyjnych i/lub szczeliw odpornych na ultrafiolet (do stosowania w oszkleniach ze szczeliwem konstrukcyjnym i/lub izolacyjnych szybach zespolonych z odsłoniętym uszczelnieniem).

 

Według normy [4] metody badań, jakie należy przeprowadzić dla szczeliw stosowanych w szkleniu strukturalnym, zostały podzielone na:
- badania identyfikacyjne,
- zasadnicze właściwości,
- wpływy otoczenia,
- przepuszczalność pary wodnej i przepuszczalność gazu,
- reakcja na ogień,
- substancje niebezpieczne.

 

Norma [4] jest obszerna, a obowiązujących badań, które należy przeprowadzić jest bardzo dużo, z uwagi na niezwykle odpowiedzialną funkcję, jaką spełniają szczeliwa konstrukcyjne w oszkleniach strukturalnych. Dodatkowo w poszczególnych metodach badań znajdują się odwołania do innych norm opisujących bardzo szczegółowo sposób wykonania danego badania. W dalszej części artykułu omówiono badania identyfikacyjne i badania zasadniczych właściwości.

Badania identyfikacyjne
Według normy [4] w ramach badań identyfikacyjnych należy przeprowadzić następujące badania:
- analizę termograwimetryczną,
- ciężaru właściwego,
- twardości A wg Shore’a,
- zmiany objętości lub skurczu,
- analizę spektrometryczną w podczerwieni.

 

Analiza termograwimetryczna
Termograwimetria to technika, w której mierzy  się masę próbki w funkcji temperatury lub czasu, gdy próbka badana podlega kontrolowanemu programowi zmian temperatury. Zasada metody polega na tym, że badaną próbkę ogrzewa się ze stałą szybkością według kontrolowanego programu zmian temperatury i mierzy się zmianę masy w funkcji temperatury. Na ogół reakcje powodujące zmianę masy próbki to reakcje rozkładu lub utleniania, albo wydzielania jakiegoś składnika.

 

Zmianę masy rejestruje się jako krzywą TG. Zmiana masy tworzywa w funkcji temperatury i wielkość tej zmiany są wskaźnikami stabilności termicznej tworzywa. Dane TG można zatem wykorzystać do oceny względnej stabilności termicznej polimerów tego samego rodzaju oraz oddziaływań polimer-polimer lub polimer-dodatek, jeżeli pomiary wykonuje się w takich samych warunkach badania. Obecnie na rynku znajduje się wiele gotowych urządzeń do pomiarów termograwimerycznych.

 

Badanie należy przeprowadzić zgodnie z PN-EN ISO 11358:2004 metodą skanowania temperatury wg procedury A, w warunkach nieutleniających przy spadku temperatury 10°C/min. Próbki przed badaniem należy poddać sezonowaniu/utwardzaniu: 23°C (±2), RH 50% (± 5) przez 28 dni. Do badań należy przygotować 1 próbkę.

 

Ocenę badania przeprowadza się poprzez opracowanie:
- krzywej i pierwszej pochodnej z krzywej,
- procentu skumulowanych ubytków aż do 900°C,
- stref maksymalnego ubytku poprzez ulatnianie się,
- egzo- lub endotermicznych stref konwersji.

 

Ciężar właściwy
Ciężar właściwy należy określić zgodnie z EN ISO 1183-1:2004 wg metody A, czyli metody z zastosowaniem piknometru . Próbki do badań należy pobrać z:
- utwardzanego wyrobu,
- nieutwardzanego wyrobu (jednoskładnikowe szczeliwo),
- komponentów (wieloskładnikowe szczeliwo).

Badaniu poddaje się 3 próbki o masie co najmniej 1g. Każda wartość, po całkowitym utwardzeniu, powinna znaleźć się pomiędzy minimalną a maksymalną wartością deklarowaną przez producenta szczeliwa.

 

Twardość A wg Shore’a
Pomiar twardości A wg Shore’a należy przeprowadzić zgodnie z EN ISO 868 z zastosowaniem twardościomierza typu A lub typu D. Twardościomierz ten składa się z następujących części:
- stopy dociskowej,
- wgłębnika o ściśle określonym kształcie i wymiarach,
- urządzenia wskazującego oraz
- sprężyny kalibrowanej obciążającej wgłębnik zgodnie z jedną z następujących zależności.

Czas badania wynosi 3 s, każdą próbkę poddaje się badaniu 5 razy. Pomiar należy przeprowadzić na trzech próbkach po pełnym utwardzeniu szczeliwa.

Każda wartość, po całkowitym utwardzeniu powinna znaleźć się pomiędzy minimalną a maksymalną wartością deklarowaną przez producenta szczeliwa.

 

Zmiana objętości lub skurcz
Celem tego badania jest ocena stopnia zmiany objętości lub skurczu szczeliw konstrukcyjnych, aby ograniczyć wstępne naprężenia w spoinach w systemach szklenia strukturalnego SSG (Structural Sealant Glazing).

Badanie należy przeprowadzić zgodnie z EN ISO 10563 na 3 próbkach.
Średnia zmiana objętości nie powinna przekroczyć 10%.

 

Analiza spektrometryczna w podczerwieni
Widmo podczerwieni mierzone jest przez przepuszczalność lub przez odbicie w zakresie od 2,4 μm do 50 μm, najlepiej przy użyciu kryształu KRS 5. 
Próbkę stanowi pewna ilość utwardzonego szczeliwa w kształcie języka, którą należy sezonować przez przynajmniej 48 h w 23°C (± 2), a następnie poddać pirolizie.
Mierzone widmo podkreśla istotne, charakterystyczne długości absorbowanych fal.

 

Badania zasadniczych właściwości
Według normy [4] w ramach badań zasadniczych właściwości należy przeprowadzić badania:
- rozciągania,
- ścinania przy 23°C,
- powrotu elastycznego,
- wytrzymałości na rozdarcie,
- mechanicznego obciążenia cyklicznego,
- przemieszczenia pod trwałym obciążeniem ścinającym (badanie pełzania),
- modułu sprężystości szczeliwa.

 

Dla ustalenia tych właściwości, należy przeprowadzić badania na próbkach zgodnie z punktem 5.3.2. normy PN-EN 15434+A1:2010. Moduł sztywności i wytrzymałość Ru,5 są zdefiniowane w Załączniku A.

Próbki do badań zasadniczych powinny być przygotowane z zastosowaniem standardowego podłoża szklanego, a więc płaskiego szkła float (szkło to ma być zgodne z EN 572 Część 1 i 2). Jeśli nie wskazano inaczej, należy używać próbki do badań o wymiarach podanych na rys. 1. Wymiary podłoża mogą być różne od tych podanych na rys. 1. Jednakże wymiary spoiny szczeliwa, powinny zawsze wynosić 12x12x50 mm.

Jeśli nie określono inaczej, próbki do badań należy sezonować przez 28 dni w 23°C (±2), RH 50% (±5) lub zgodnie ze specyfikacją producenta szczeliwa.

Naprężenia są podane w MPa za pomocą stosunku siły niszczącej w N i początkowej powierzchni przekroju poprzecznego w mm2.

 

Rys. 1. Standardowa próbka do badań (wymiary w mm) [4]

 

Rozciąganie
Badania przeprowadza się zgodnie z EN ISO 8339, z zastosowaniem sezonowania A, tzn. próbki powinny być utwardzane przez 28 dni w 23°C (±2), RH 50% (±5).

Po sezonowaniu przez 24 (±4) godziny, próbki rozciąga się w następujących temperaturach:
- dla klasy T1: -20°C, +23°C, +80°C;
- dla klasy T2: -40°C, +23°C, +80°C (dla krajów skandynawskich).

Badaniu należy poddać po 10 próbek dla każdej temperatury.

Po przeprowadzeniu badania dokonuje się oceny
a) ogólnej, obejmującej wzrokową kontrolę – zerwanie powinno być przynajmniej w 90 % kohezyjne;
b) w przypadku szczeliwa do celów konstrukcyjnych kryteria zdefiniowano w Tabeli nr 2 normy PN EN 15434 + A1: 2010.

Z zarejestrowanego wykresu naprężenia w funkcji wydłużenia, należy zanotować następujące:
- typ zerwania – czy kohezyjne czy adhezyjne;
- naprężenia przy wydłużeniach o 5%, 10%, 15%, 20% i 25%;
- naprężenie i wydłużenie przy zerwaniu, tylko dla próbek do badań sezonowanych w 23°C.

c) w przypadku szczeliwa do stosowania w niekonstrukcyjnych uszczelnieniach izolacyjnych szyb zespolonych:
- wytrzymałość i kryteria wydłużenia zgodnie z PN EN 1279-4:2004.

 

Ścinanie przy 23°C
Badania przeprowadza się zgodnie z normatywnym Załącznikiem B normy [4]. Próbki do badań przygotowuje się zgodnie z rys. 1.

System rozciągający wykonany jest z części nieruchomej i ruchomej, które są połączone z elementem utrzymującym próbkę.

System ten pozwala na:
- centralizację (wyrównanie) próbki w urządzeniu badawczym oraz utrzymanie jej przez cały czas trwania badania;
- przemieszczenie przy stałej szybkości 5,5 mm/min (±0,5) części ruchomej względem części nieruchomej;
- dokładny pomiar siły w granicach ±1%;
- dokładny pomiar względnego przemieszczenia dwóch części urządzenia badawczego zaokrąglone do 0,1 mm;
- zapis krzywej naprężenie-odkształcenie.

Przykład takiego systemu pokazany jest na rys. 2.

Kierunek siły jest wzdłużny. Badaniu poddaje się 10 próbek, a rozciąganie ma odbywać się w następujących temperaturach: -20°C, +23°C, +80°C. Podczas badania ocenie poddaje się przemieszczenie przy ścinaniu, a kryteria są identyczne jak w przypadku badania rozciągania. Zerwanie powinno być przynajmniej w 90 % kohezyjne.

 

Powrót elastyczny
Celem badania jest ocena powrotu elastycznego w konsekwencji relaksacji po długotrwałym obciążeniu. Badanie należy przeprowadzić zgodnie z EN ISO 7389, Sezonowanie A z obciążeniem, które da 25% wydłużenia (=125% pierwotnej długości).

Należy zapisać
- początkowe naprężenie i wydłużenie,
- końcowe naprężenie i wydłużenie,
- wydłużenie po odciążeniu próbek.
Badaniu poddaje się 3 próbki. W przypadku szczeliwa do celów konstrukcyjnych średnia sprężystej relaksacji powinna wynosić przynajmniej 95%.

 

Wytrzymałość na rozdarcie
Celem tego badania jest określenie sposobu propagacji nacięcia w szczeliwie konstrukcyjnym. Przygotowuje się 5 próbek do badań o wymiarach, jak na rys.1.

Po utwardzaniu próbki nacina się na końcach szczeliwa, jak pokazano na rys.3.

Próbki rozciąga się do zniszczenia w temperaturze 23°C (±2). Badaniu poddaje się 5 próbek.

Średnia wartość wytrzymałości na rozdarcie powinna wynosić:
- z wkładką w uszczelnieniu konstrukcyjnym (np. mechaniczne podparcia ciężaru własnego, elementy zabezpieczające, inne odpowiednie elementy): przynajmniej 0,75 raza średnia wartość zmierzona w przypadku badania rozciągania w 23°C
- bez wkładki w uszczelnieniu konstrukcyjnym:
przynajmniej 0,50 raza średnia wartość zmierzona w przypadku badania rozciągania w 23°C.

Zerwanie powinno być przynajmniej w 90% kohezyjne.

 

Rys. 2. System rozciągający wykonany z części nieruchomej i ruchomej, które są połączone z elementem utrzymującym próbkę [4]

 

Rys. 3. Próbka do badania wytrzymałości na rozdarcie (wymiary w milimetrach) [4]

 

Rys. 4. Cykl naprężeń w badaniu zmęczeniowym [4]

 

 Mechaniczne obciążenie cykliczne
Celem tego badania jest ocena skutku naprężeń zmęczeniowych na resztkową wytrzymałość mechaniczną wiązania szczeliwa.
Próbki poddawane są powtarzalnym obciążeniom rozciągającym o czasie cyklu 8 s, co przedstawia rys. 4.
- 100 razy od 0,1 σdes do naprężenia projektowego σdes;
- 250 razy od 0,1 σdes do 0,8 naprężenia projektowego σdes;
- 5 000 razy od 0,1 σdes do 0,6 naprężenia projektowego σdes;
  gdzie σdes =Ru,5/6
Po 24 godzinnym sezonowaniu w 23°C (±2)  i wilgotności względnej 50% (±5) i po wzrokowej kontroli uszczelnienia, próbkę należy poddać badaniu na rozciąganie.
Badaniu poddaje się 10 próbek.

Wymagania jakie powinny zostać spełnione są następujące:

1 – przekładka dystansowa do utrzymania wydłużenia
2 – wysokość szczeliwa konstrukcyjnego h ma być zadeklarowana przez producenta szczeliwa; grubość szkła 8 mm, wymiary szkła: 20x20 mm

a) w przypadku szczeliwa do celów konstrukcyjnych:
- moduł sztywności: średni nie powinien odbiegać więcej niż 25% od modułu sztywności zmierzonego podczas badania rozciągania w 23°C;
- wytrzymałość: Ru,5 nie powinna być niższa niż 75% średniej wartości badania na rozciąganie w 23°C
- zerwanie powinno być przynajmniej w 90% kohezyjne.

b) w przypadku zewnętrznego uszczelnienia szyby zespolonej bez funkcji konstrukcyjnej:
- wytrzymałość i kryteria wydłużenia powinny być zgodne z PN-EN 1279-4: 2004.

 

Rys. 5. Próbka do badania pełzania do celów konstrukcyjnych [4]

 

Rys. 6. Rozmieszczenie obciążenia do pomiaru pełzania [4]

 

Przemieszczenie pod trwałym obciążeniem ścinającym (badanie pełzania)

To badanie stosuje się do szczeliwa przeznaczonego do celów konstrukcyjnych i przy trwałym obciążeniu ścinającym.
- Współczynnik γc, przez który powinno być podzielone projektowe naprężenie ścinające pod obciążeniem dynamicznym Гdes, aby otrzymać trwałe projektowe naprężenie ścinające Г∞ dla którego żadne pełzanie nie jest mierzalne według kryterium badania opisanego poniżej:

Г∞= Гdes / γc ≥ 10

Wartość Г∞ deklarowana jest przez producenta.

Próbka do badań powinna być zgodna z rys. 5.

Wysokość szczeliwa h o minimalnej wartości 12 mm powinna być zadeklarowana przez producenta szczeliwa dla badania zewnętrznego uszczelnienia szyby zespolonej z funkcją konstrukcyjną.

W urządzeniu do badania pełzania, przez 91 dni próbki poddaje się równocześnie (rys. 6):
- obciążeniu rozciągającemu Ft,i=2400Pt,i gdzie Pt,i=0,3 x σdes przez 91 dni; oraz σdes = Ru,5/6
- trwałemu obciążeniu ścinającemu: Fs=2400 Г∞, gdzie Г∞ jest naprężeniem podanym przez producenta, biorąc pod uwagę minimalny współczynnik pełzania wynoszący 10.

W trakcie badań poddaje się ocenie
- rozwój pełzania po 1 dniu, 3 dniach, 7 dniach, 10 dniach a następnie po każdych 7 dniach po przyłożeniu obciążenia;
- odkształcenie po 91 dniach przed odciążeniem;
- resztkowe odkształcenie 24 godziny po odciążeniu.
Szczeliwo powinno być sklasyfikowane zgodnie z tablicą 3 Przemieszczenie pod trwałym obciążeniem ścinającym (pełzanie), zawartą w normie PN EN 15434+A1:2010.

 

Moduł sprężystości szczeliwa
Celem tego badania jest określenie obliczenia modułu E0. Badanie należy przeprowadzić zgodnie z EN ISO 527-3 ze wszystkimi próbkami mającymi grubość 2,2 mm (±0,2).

Producent powinien podać rodzaj modułu wprowadzanego do obliczenia, albo stycznego albo siecznego do początku układu współrzędnych. W tym drugim przypadku, powinien podać punkty graniczne krzywej (odkształcenie, naprężenie), pomiędzy którymi ma być wyznaczony moduł obliczeniowy.

Badaniu podaje się 5 próbek. Szybkość ciągnienia ma wynosić: 5 mm/min. Maksymalne względne wydłużenie dozwolone w obliczeniu powinno odpowiadać górnej granicy wykorzystanej do określenia modułu obliczeniowego. Raport z badania powinien zawierać wykresy (odkształcenie, naprężenie) dla każdej badanej próbki.

Podsumowanie 
Masom uszczelniającym stosowanym w oszkleniach ze szczeliwem konstrukcyjnym i izolacyjnych szybach zespolonych z odsłoniętym uszczelnieniem stawiane są bardzo wysokie wymagania. Z uwagi na szczególną rolę, jaką spełniają w oszkleniach fasad, muszą one być przede wszystkim wytrzymałe na obciążenia mechaniczne, co znajduje odzwierciedlenie w metodyce badań zawartych w normie PN-EN 15434+A1:2010 [4] . Wśród nich bardzo ważne są badania identyfikacyjne oraz badania zasadniczych właściwości.

 

Agnieszka Marczewska
Anna Balon-Wróbel
ICiMB Oddział w Krakowie

 

Literatura:
[1] www.oknonet.pl/szklo/producenci_szklo_budowlane/cs,1,cc,1,produkt,7421.html
[2] www.oknonet.pl/fasady/fasady/konstrukcje_caloszklane/news,8225.html
[3] Materiały informacyjne prezentowane przez przedstawiciela firmy DOW CORNING podczas seminarium dn. 4.11.2009 r. ICiMB w Krakowie.
[4] PN-EN 15434+A1:2010 Szkło w budownictwie. Norma wyrobu dla szczeliw konstrukcyjnych i/lub szczeliw odpornych na ultrafiolet (do stosowania w oszkleniach ze szczeliwem konstrukcyjnym i/lub izolacyjnych szybach zespolonych z odsłoniętym uszczelnieniem)

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym

 

inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne

 

więcej informacj: Świat Szkła 11/2011

 

 

 

 

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.