Cechy ścian osłonowych powiązane z bezpieczeństwem pożarowym są dziś zdefiniowane z precyzją i dbałością o detale, niespotykaną wcześniej nie tylko jeśli chodzi o ten konkretnie rodzaj przegrody budowlanej, ale w szerszej perspektywie są dziś jednym z lepiej zdefiniowanych produktów z grupy wyrobów wykonywanych z wykorzystaniem podobnych rozwiązań konstrukcyjnych (ściany działowe, ściany wypełniające, świetliki dachowe).

 

 

Wstęp

 

 

Wprowadzony w ubiegłym roku duet rewizji podstawowych norm badawczych z zakresu odporności ogniowej PN-EN 1364-3:2014-03 Badania odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 3: Ściany osłonowe. Pełna konfiguracja (kompletny zestaw), PN-EN 1364-4:2014-04 Badania odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 3: Ściany osłonowe. Częściowa konfiguracja [6, 7] zawiera sporo nowych, dość rewolucyjnych zapisów, które w ocenie Zakładu Badań Ogniowych ITB będą w przyszłości mieć ogromne szanse zostać w znakomitej większości zaadaptowane także dla ścian działowych, świetlików dachowych, a w części dotyczącej przeszkleń być może także i drzwi. Dodatkowo, także w roku 2014, opublikowano pierwsze wydanie normy PN-EN 15254-6:2014-03 Rozszerzone zastosowanie wyników badań odporności ogniowej. Ściany nienośne Część 6: Ściany osłonowe [9] – czyli tzw. EXAP-u porządkującego dodatkowo także kilka kwestii formalnych. W niniejszym artykule przybliżone zostaną wybrane zagadnienia, w obszarze których nastąpiły istotne zmiany oraz ich praktyczne konsekwencje.

 

 

Definicje

 

 

Ściany osłonowe zostały od strony formalnej zdefiniowane w nomie wyrobu PN-EN 13830:2005 [2]. W pkt. 3.1 powyższej normy zapisano: ściana osłonowa zwykle składa się z pionowych i poziomych elementów, połączonych ze sobą i zakotwionych do konstrukcji nośnej budynku, tworząc lekkie, ciągłe pokrycie zamykające przestrzeń, które spełnia samodzielnie lub w połączeniu z konstrukcją budynku wszystkie, oraz dodatkowo opisano najpopularniejsze rozwiązanie konstrukcyjne ścian osłonowych, tzw. układ słupowo-ryglowy: lekka nośna konstrukcja szkieletowa z elementów złożonych na placu budowy i elementów wypełniających pełnych i/lub przezroczystych. Omówienie części charakterystyk powyższych konstrukcji znajduje się artykułach [14, 15]. 

 

Za swoistą definicję ścian osłonowych można także traktować graficzną prezentację metod badawczych w normach [6, 7], właściwych dla odpowiednich rozwiązań konstrukcyjnych zaprezentowaną na rysunku nr 1. Na czerwono oznaczono rozwiązania ścian osłonowych w pełnej konfiguracji, zaś na niebiesko rozwiązania ścian osłonowych w konfiguracji częściowej. Tak ujęta definicja posłuży w dalszej części artykułu do dość istotnej konkluzji w kontekście zasad dotyczących możliwości mocowana w ścianach osłonowych zestawów drzwiowych. 

 

 

2015 05 8 1

Rys. 1. Zestawienie możliwych konfiguracji ścian osłonowych w danych wersjach konstrukcyjnych oraz właściwych metod badawczych dla konkretnego rozwiązania

 

 

Wyszczególnione powyżej procedury mają zatem zastosowanie jedynie do ścian osłonowych montowanych do czoła stropu, nie zaś do ścian osłonowych wypełniających (montowanych pomiędzy stropami). Ściany tego typu, z punktu widzenia definicji norm traktowane są jako ściany działowe. Sposób badania i klasyfikacji tego rodzaju konstrukcji przedstawiono w artykułach [11, 13, 18, 20]. Bez znaczenia jest tutaj nazwa własna systemu, zestaw wykorzystywanych profili konstrukcyjnych, rodzaje użytych przeszkleń czy pozostałych, najdrobniejszych nawet detali danego rozwiązania. W rozumieniu norm [5, 6, 7] ściany międzystropowe nie są już ścianami osłonowymi, a ścianami działowymi. W tym miejscu można dodać, że innym przykładem na – być może nieco sztuczny – ale z drugiej strony niezbędny i nieunikniony sposób podziału na konkretne rodzaje przegród jest fakt, że rozwiązania tego typu stosowane są również w przypadku konstrukcji dachów [10, 26].

 

Przeszklone świetliki dachowe często wykonywane są z dokładnie takich samych profili, jak te stosowane w przypadku ścian osłonowych. W przypadku świetlików rzadziej jednak spotykamy się z wątpliwościami, z jakim rodzajem konstrukcji mamy do czynienia. Teoretyczny przypadek, gdzie w dwukondygnacyjnym obiekcie z przeszklonym dachem na jednej elewacji mamy 3 rodzaje różnych, inaczej badanych i osobno klasyfikowanych konstrukcji (ściana działowa, ściana wypełniająca między stropowa, świetlik dachowy), może budzić zdziwienie i prowokować do pytań, tym bardziej, gdy wszystkie te przegrody są wykonane de facto z tego samego zestawu materiałów, według jednej dokumentacji systemowej. Tak w praktyce wygląda czasem relacja między definicją normową a praktycznym zastosowaniem, lecz nie sposób takich sytuacji uniknąć.

 

(...)

 

Wymagania Polskiego Prawa Budowlanego, klasyfikacje

 

 

Podobnie, jak w przypadku definicji wyrobu, zagadnienia związane z wymaganiami Krajowymi zostały już dobrze opisane we wcześniejszych opracowaniach [24, 28]. Możliwe klasy odporności ogniowej zdefiniowane w normie klasyfikacyjnej [8] przedstawiono w tabeli poniżej. 

 

 

Tabela 1.

2015 05 9 2

 

 

Z uwagi na konstrukcję przepisów krajowych [1] wymagania najczęściej dotyczą jedynie obszaru pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem. W dalszej części niniejszego artykułu uwaga zostanie skupiona na zagadnieniach związanych ze ścianami osłonowymi w pełnej konfiguracji.

 

Zgodnie z zapisami w normie klasyfikacyjnej PN-EN 13501-2+A1 [8], obok danej klasy odporności ogniowej ściany osłonowej podane się oznaczenie wskazujące na rodzaj badania, na podstawie którego została nadana klasyfikacja. W przypadku szklanych fasad badanych przy nagrzewaniu od wewnątrz oraz od zewnątrz, stosuje się oznaczenie       „o i”. W wypadku pojedynczego badania dla danej klasy odporności ogniowej, przy nagrzewaniu od wewnątrz stosuje się oznaczenie „i -> o”, zaś przy nagrzewaniu od zewnątrz stosuje się oznaczenie „o -> i”. Analiza wpływu warunków nagrzewania na odporność ogniową ścian osłonowych omówiona została w artykułach [17, 19, 21, 22].

 

Pozostając jeszcze na chwilę w tematyce przepisów budowlanych należy przy okazji zwrócić uwagę na wymaganie z pogranicza odporności ogniowej i bezpieczeństwa pożarowego a mianowicie zapisy paragrafu oraz 225 Rozporządzenia Ministra  Infrastruktury:

 

§ 225. Elementy okładzin elewacyjnych powinny być mocowane do konstrukcji budynku w sposób uniemożliwiający ich odpadanie w przypadku pożaru w czasie krótszym niż wynikający z wymaganej klasy odporności ogniowej dla ściany zewnętrznej, określonej w § 216 ust. 1, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, w którym są one zamocowane.

 

Problemy interpretacyjne powyższego przepisu, jak i analiza zasadności jego funkcjonowania w aktualnej formie zostały przeanalizowane w artykułach: Bezpieczeństwo pożarowe ścian zewnętrznych. Część 2: Mocowanie okładzin elewacyjnych w aspekcie wymagań przepisów techniczno-budowlanych, „Ochrona Przeciwpożarowa” 1/2015 [30], oraz Bezpieczeństwo użytkowania elewacji, „Materiały Budowlane” 9/2014 [31], gdzie dodatkowo opisano procedurę badawczą wdrożoną pod koniec 2013 r. w Zakładzie Badań Ogniowych Instytutu Techniki Budowlanej. Procedura służy do oceny odpadania elementów okładzin elewacyjnych w przypadku, weryfikacji danych rozwiązań systemowych pod kątem bezpieczeństwa użytkowania w kontekście wspomnianego wymagania. Zdjęcia z badań przeprowadzonych według procedury pokazano na fot. 1-3.

 

 

2015 05 9 1

Fot. 1, 2, 3. Fotografie z badań odpadania element.w okładzin elewacyjnych

 

 

 

Istotne zmiany w normie PN-EN 1364-3 i ich konsekwencje



 

Zakres zmian objął zarówno wprowadzenie nowych definicji, zmianę części istniejących oraz (być może przede wszystkim) szereg istotnych zapisów w tzw. „zakresie zastosowania”. Zapisem, który spaja wymienione kategorie, jest z pewnością wprowadzenie pojęcia przedłużonego czasu badania (tzw. overrun), którego wartości zostały ustanowione w wymiarze: 3 minut dla czasu klasyfikacyjnego maks. 20 minut, 6 minut dla czas czasu klasyfikacyjnego maks. 60 minut oraz jako wartość 10% czasu klasyfikacyjnego dla konstrukcji badanych powyżej 90 minut. W przypadku uzyskania przez dany element próbny kryteriów skuteczności działania zgodnie z minimalną wartością naddatku czasu, szereg zmian w konstrukcji elementu będzie można wprowadzić bez konieczności dodatkowych badań. Część z wymienionych zagadnień zostało także omówionych w artykule Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 2. „Świat Szkła” 5/2014 [22].

 

Warianty mocowania ścian osłonowych zostały w rewizji normy [6] dokładnie zdefiniowane, a przysługujący po badaniu zakres zastosowania uszczegółowiony. Norma przewiduje trzy możliwości umiejscowienia mocowania, ścian osłonowych, przy czym każdy z wariantów (A, B lub C, rys. 2) może być z umożliwionym przesuwem lub sztywny. Perfekcyjna, w kontekście uzyskania maksymalnego zakresu zastosowania, byłaby konfiguracja pokazana na rys. 3, jednak w praktyce najczęściej spotyka się rozwiązanie pokazane na rys. 4. Możliwa jest bardzo duża liczba kombinacji – zależności zostały zaprezentowane w tabeli 2.

 

 

2015 05 9 3 

Rys. 2. Warianty mocowania ściany osłonowej



 

2015 05 10 1

Rys. 3. Warianty mocowania ściany osłonowej (po lewej konfiguracja dająca największy zakres zastosowania (oba mocowana w obszarze bezpośredniego nagrzewania), po prawej konfiguracja najczęściej spotykana

 

 

2015 05 10 2

 

Rys. 4. Dodatkowe termoelementy do pomiaru temperatury maksymalnej na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego – szyby o maksymalnych wymiarach 

 

 

Tabela 2.

2015 05 10 3

 

 

W tabeli 2 mocowanie typu F oznacza brak możliwości przesuwu w płaszczyźnie poziomej (fixed ), zaś oznaczenie L oznacza brak możliwości przesuwu w płaszczyźnie pionowej (floating).

 

W aktualnej rewizji normy [6] narzucono dodatkowe miejsca pomiaru temperatury maksymalnej na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego, a konkretnie na szybach o maksymalnych wymiarach. Na rys. 4 oznaczono termoelementy, których naklejanie na elemencie próbnym jeszcze na początku 2014 r. nie było obligatoryjne, a dziś jest już wymagane.

 

Na rys. 5 oraz 6 zaprezentowano porównanie przyrostów temperatur wg. starych oraz nowych wytycznych, w dwu różnych badaniach ścian osłonowych w pełnej konfiguracji w zakresie odporności ogniowej przy nagrzewaniu od wewnątrz. Można zaobserwować, że wskazania przyrostów temperatury w „nowych” miejscach mogą być zdecydowanie bardziej niekorzystne niż mierzone dawniej temperatury średnie, przy czym w analizowanych przypadkach generalnie nie byłyby to wartości grożące przekroczeniem kryteriów izolacyjności.

 

 

2015 05 11 1

Rys. 5. Wykres przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego – wskazania termoelementów: „starych” do pomiaru przyrostów temperatury średniej (na czerwono) oraz „nowych” do pomiaru przyrostów temperatury maksymalnej (na czarno)

 

 

2015 05 11 2

Rys. 6. Wykres przyrostów temperatury na nienagrzewanej powierzchni elementu próbnego – wskazania termoelementów: „starych” do pomiaru przyrostów temperatury średniej (na czerwono) oraz „nowych” do pomiaru przyrostów temperatury maksymalnej (na czarno)

 

 

2015 05 11 3

Rys. 7. Schematy konfiguracji elementu pr.bnego do badania ściany osłonowej w pełnej konfiguracji przy nagrzewaniu od wewnątrz – warianty przekroj.w B-B: ściana „prosta” oraz „zygzak”

 

 

Być może najbardziej charakterystyczną zmianą w aktualnych normach [5, 6] jest wprowadzenie nowej konfiguracji badawczej dla ścian z załamaniami w płaszczyźnie poziomej, popularnych „zygzaków”.

 

W praktyce, z uwagi na tak zdefiniowaną wariantowość wykonanie elementu próbnego skutkuje określonymi konsekwencjami. Po badaniu jedynie prostej ściany, przy spełnieniu odpowiednich warunków określonych w normach [7, 8], pokazane na rys. 8 kąty β pomiędzy sąsiednimi wypełnieniami, jakie będziemy mogli stosować mieszczą się w przedziale:

  • 0÷1,5o dla ścian, które nie uzyskały rozszerzonego czasu badania,
  • 0÷5o dla ścian, które uzyskały rozszerzony czasu badania.

 

 

2015 05 11 4

Rys. 8. Definicja kąta β – konsekwencje w zakresie zastosowania względem zbadanych konfiguracji elementów próbnych

 

 

Aby mieć możliwość konstruowania ścian osłonowych z kątami β o większej wartości, wymagane jest badanie elementu próbnego z załamaniami. 

 

Wracając do obiecanego we wstępie komentarza odnośnie montażu zespołów drzwiowych w ścianach osłonowych, należy dodać, że tego typu konstrukcje w praktyce są bardzo często wyposażone w drzwi lub okna, dla których również stawiane są wymagania dotyczące odporności ogniowej, a w określonych przypadkach również dymoszczelności. Elementy te, rzecz jasna, podlegają badaniu w zakresie odporności ogniowej i/lub dymoszczelności. Badanie jednak przeprowadzane jest według innej normy badawczej – elementem próbnym są drzwi, a ściana osłonowa stanowi jedynie stowarzyszoną (w przypadku odporności ogniowej) lub uzupełniającą (w przypadku dymoszczelności) konstrukcję mocującą. Ponieważ badanie weryfikacyjne musi zostać przeprowadzone w konstrukcji danego typu, to chcąc uzyskać możliwość mocowana drzwi w ścianie osłonowej w pełnej konfiguracji (w normowym rozumieniu taką konkretnie konstrukcję definiuje się w ten sposób), badanie takie nie może być przeprowadzone np. w ścianie działowej, czy międzystropowej. Zgodnie z rozważaniami z części zawierającej definicje, nie są to po prostu te same rodzaje ścian.

 

Szczegóły dotyczące metodyki badań w zakresie odporności ogniowej zespołów drzwiowych przedstawione zostały w artykułach: Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 1 („Świat Szkła” 3/2012) [12] i Problematyka prawidłowego odbioru wybranych oddzieleń przeciwpożarowych („Materiały Budowlane” 11/2014) [25], a w zakresie dymoszczelności w artykułach: Przeszklone drzwi dymoszczelne – badania oraz klasyfikacja w zakresie dymoszczelności („Świat Szkła” 4/2013) [16] i Odporność ogniowa i dymoszczelność drzwi przeciwpożarowych na wyjściach awaryjnych z tuneli – badania i klasyfikacja („Logistyka” 6/2014) [27]. Nowością, choć nie rewolucyjną, są natomiast dodatkowe wytyczne, co do konieczności przeprowadzenie odpowiednich badań, które pojawiły się w normie 15254-6:2014-03 [9]. Na rys. 9 pokazano sposób instalowania drzwi (po lewej) oraz okien w ścianie osłonowej.

 

 

2015 05 11 5

Rys. 9. Konfiguracja elementu próbnego drzwi/ okien mocowanych w ścianie osłonowej. Oznaczenia: d – szerokość konstrukcji mocującej (ściany osłonowej) określony na poziomie minimum 200 mm, przy czym sugeruje się aby  wymiar ten miał minimum 500 mm; 1 –ściana osłonowa; 2 – reprezentatywna konstrukcja drzwi/ okna

 

 

Ostatnie, lecz prawdopodobnie najbardziej rewolucyjne zmiany, które będą miały w przyszłości swoje reperkusje nie tylko odnośnie ścian osłonowych, ale także ścian działowych a być może i drzwi, dotyczą przeszkleń.

 

Wcześniejsze definicje dotyczące możliwości zamiany szkła ognioodpornego opierały się na definicji z normy PN-EN 15254-4+A1:2011 o brzmieniu:

 

Zamiana szkła jest dopuszczalna, pod warunkiem, że zostanie wykazane, iż oba szkła znajdują się w tej samej grupie wyrobów szklanych (ten sam producent) i mają, co najmniej tę samą lub zwiększoną grubość nominalną. Gdy szkło z badania odniesienia jest zamieniane (zastępowane), to w przypadku zamiennego (nowego) szkła należy potwierdzić, że osiąga, co najmniej tę samą klasyfikację odporności ogniowej (lub równoważną odporność ogniową), co szkło z badania odniesienia (tak jak w przypadku istniejących wcześniej wyników badań).(…);

Przy zamianie jednego szkła na szkło grubsze z tej samej grupy wyrobów szklanych (ten sam producent) powinna zostać zachowana stabilność całego elementu przeszklonego.”

 

Oraz kluczowa uwaga: „UWAGA: Zamieniając jedno szkło EI na inne szkło EI, wartości przepuszczalności/ pochłaniania w niewielkim stopniu wpływają na właściwości z uwagi na odporność ogniową szkła. Jest to dołączenie jednej lub więcej specjalnych warstw pośrednich, które wpływają na odporność ogniową, nie na typ zastosowanego szkła”

 

W ubiegłorocznych wydaniach norm [6, 7] zaprezentowano diametralnie odmienne podejście do tego zagadnienia. Sama definicja „grupa wyrobów” nie jest już pozostawiona w gestii Producenta, a określone typy przeszkleń zostały zdefiniowane na poziomie normy badawczej wraz z wynikającymi z tego konsekwencjami w zakresie nadania możliwych klasyfikacji. Na rys. 10 znajduje się wykaz typów przeszkleń, jakie przewidziano w normie. Co ciekawe, nabierające dynamicznie na znaczeniu ze względów na właściwości termiczne, szyby dwukomorowe nie zostały w podziale uwzględnione.

 

 

2015 05 12 1

Rys. 10. Typy przeszkleń zgodnie z definicją w normach PN-EN 1364-3:2014-03, PN-EN 1364-3:2014-04

 

 

Bezpośrednią konsekwencją zastosowanego podziału są ograniczenia w zakresie możliwości zamiany szkła ognioodpornego w zależności od typu szyby i rodzaju badań, w jakich skuteczność działania danego typu szyby (w danej konstrukcji) została sprawdzona. Na rys. 11 oraz 12 zaprezentowano diagramy z wizualną prezentacją dopuszczenia określonych typów szyb na podstawie badań – odpowiednio dla nagrzewania od wewnątrz oraz od zewnątrz. Na rys. 13 pokazano natomiast możliwości (a w zasadzie ich brak) zamiany szyb typu EW lub E na podstawie określonych badań.

 

 

2015 05 12 2

Rys. 11. Schemat zakresu zastosowania przeszkleń – nagrzewanie od wewnątrz

 

 

2015 05 12 3

Rys. 12. Schemat zakresu zastosowania przeszkleń - nagrzewanie od zewnątrz

 

 

2015 05 13 1

Rys. 13. Schemat zakresu zastosowania przeszkleń – w przypadku badań typu E oraz EW

 

 

Podsumowanie

 

 

Analizując normowe diagramy można odgadywać intencje autorów normy i dojść do wielu interesujących wniosków, natomiast jedna konkluzja wysuwa się na czoło tych rozważań. Doświadczenie badawcze, większa świadomość odnośnie możliwych konsekwencji zastosowania danych typów szkła w kontekście wyniku badania zaowocowała bardziej restrykcyjnymi zasadami udzielania rozszerzonego zakresu zastosowania i – zważywszy na fakt, że jest to najnowsza z rewizji norm tego typu – można zakładać, że to w kierunku precyzowania, a więc de facto zaostrzania kryteriów będzie szła normalizacja.

 

 

Jacek Kinowski

Instytut Techniki Budowlanej

e-mail: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

 

 

Bibliografia

[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, Poz.690)

[2] PN-EN 13830:2005 Ściany osłonowe. Norma wyrobu

[3] PN-EN 1363-1:2012 Badania odporności ogniowej Część 1: Wymagania ogólne

[4] PN-EN 1363-2:2001 Badania odporności ogniowej. Część 2: Procedury alternatywne i dodatkowe

[5] PN-EN 1364-1:2001 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 1: Ściany

[6] PN-EN 1364-3:2014-03 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 3: Ściany osłonowe pełna konfiguracja (kompletny zestaw)

[7] PN-EN 1364-4:2014-04 Badanie odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 4: Ściany osłonowe częściowa konfiguracja

[8] PN-EN 13501-2+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjnych

[9] PN-EN 15254-6:2014-03 Rozszerzone zastosowanie wyników badań odporności ogniowej. Ściany nienośne. Część 6: Ściany osłonowe

[10] Roszkowski P., Sędłak B.: Metodyka badań odporności ogniowej dachów przeszklonych. „Świat Szkła” 6/2011, 50-52.

[11] Roszkowski P., Sędłak B.: Metodyka badań odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła” 9/2011, 59-64.

[12] Sędłak B.: Metodyka badań odporności ogniowej drzwi przeszklonych. Cz. 1. „Świat Szkła” 3/2012, 50-52, 60.

[13] Sędłak B., Roszkowski P.: Klasyfikacja w zakresie odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła” 7-8/2012, 54-59.

[14] Sędłak B. (2012): Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 1. „Świat Szkła”, R. 17 (nr 9), 52-54.

[15] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych. Cz. 2. „Świat Szkła” 10/2012, 53-58, 60.

[16] Sędłak B.: Przeszklone drzwi dymoszczelne – badania oraz klasyfikacja w zakresie dymoszczelności. „Świat Szkła” 4/2012, 35-38.

[17] Sędłak B., Kinowski J., Borowy A.: Fire resistance tests of large glazed aluminium curtain wall test specimens– results comparison. „MATEC Web of Conferences” 2013, Vol. 9, p. 02009, EDP Sciences, DOI: 10.1051/ matecconf/20130902009.

[18] Sędłak B.: Systemy przegród aluminiowo szklanych o określonej klasie odporności ogniowej. „Świat Szkła” 10/2013, 30-33, 41.

[19] Sędłak B., Kinowski J.: Badania odporności ogniowej ścian osłonowych – przyrosty temperatury na szybach. „Świat Szkła” 11/2013, 20-25.

[20] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian działowych. „Świat Szkła” 2/2014, 30-33.

[21] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 1. „Świat Szkła” 3/2014, 16-19, 25.

[22] Sędłak B.: Odporność ogniowa ścian osłonowych z dużymi przeszkleniami. Cz. 2. „Świat Szkła” 5/2014, 28-31.

[23] Sędłak B.: Badania odporności ogniowej przeszklonych ścian osłonowych wg nowego wydania normy PN-EN 1364-3. „Świat Szkła” 7-8/2014, 49-53.

[24] Sulik P., Sędłak B., Turkowski P., Węgrzyński W.: Bezpieczeństwo pożarowe budynków wysokich i wysokościowych. [W:] A. Halicka, Budownictwo na obszarach zurbanizowanych, Nauka, praktyka, perspektywy, Politechnika Lubelska 2014, pp. 105-120.

[25] Izydorczyk D., Sędłak B., Sulik P.: Problematyka prawidłowego odbioru wybranych oddzieleń przeciwpożarowych. „Materiały Budowlane” 11/2014, 62-64. 

[26] Roszkowski P., Sędłak B.: Badania odporności ogniowej poziomych elementów przeszklonych. „Świat Szkła” 12/2014.

[27] Sulik P., Sędłak B., Izydorczyk D.: Odporność ogniowa i dymoszczelność drzwi przeciwpożarowych na wyjściach awaryjnych z tuneli – badania i klasyfikacja. „Logistyka” 6/2014, 10104-10113.

[28] Sulik P., Sędłak B., Kinowski J.: Bezpieczeństwo pożarowe ścian zewnętrznych (Cz. 1) Elewacje szklane, wymagania, badania, przykłady. „Ochrona Przeciwpożarowa”, 4 (50)/2014, 10-16.

[29] Kinowski J., Sędłak B., Sulik P.: Izolacyjność ogniowa aluminiowo-szklanych ścian osłonowych w zależności od sposobu wypełnienia profili szkieletu konstrukcyjnego, „Izolacje” 2/2015, 48-53.

[30] Sędłak B., Kinowski J., Sulik P.: Bezpieczeństwo pożarowe ścian zewnętrznych. Część 2: Mocowanie okładzin elewacyjnych w aspekcie wymagań przepisów techniczno-budowlanych, „Ochrona Przeciwpożarowa”, 1/2015, 9-12.

[31] Kinowski J., Sulik P.: Bezpieczeństwo użytkowania elewacji, „Materiały Budowlane” 9/2014, s. 38-39

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 5/2015

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.