Nawiewniki (inaczej pasywne wloty powietrza) są niewielkimi, najczęściej nieskomplikowanymi urządzeniami, przeznaczonymi do montażu w oknach lub w ścianach budynku. Należy też podkreślić, że dzięki nawiewnikom uzyskujemy nawiew świeżego powietrza do mieszkania nawet przy szczelnym zamknięciu i zaryglowaniu okna – nie osłabiamy w ten sposób stopnia zabezpieczenia antywłamaniowego naszego domu. Nawiewniki składają się najczęściej z dwóch elementów: wewnętrznego, sterującej ilością nawiewanego powietrza i zewnętrznego – okapu, który chroni przed deszczem i owadami. Stosowanie nawiewników w znacznym stopniu ogranicza straty ciepła spowodowane wentylacją: do 30% energii w stosunku do tradycyjnych rozwiązań. Dostępne na rynku nawiewniki można klasyfikować ze względu na ich budowę i sposób regulacji ilości doprowadzanego powietrza.

 

Dlaczego należy montować nawiewniki?

Gwarantują one:

•doprowadzenie świeżego powietrza z tlenem

•odprowadzenie zużytego powietrza z zanieczyszczeniami

•ograniczenie wilgotności

•ograniczenie ucieczki ciepła

•ograniczenie dopływu hałasu

•komfort w mieszkaniu – brak przeciągów

•brak syndromu chorych budynków

•bezpieczną pracę przy zamkniętym oknie

•łatwy dobór odpowiedniego typu i ilości nawiewników do mieszkania

•tak nakazują obecne przepisy.

Instalacja jest możliwa w nowym oknie, jak i w zamontowanym w budynku.

 

Nawiewniki ograniczają zagrożenia

Nadmiar wilgoci i jego skutki

W pomieszczeniach, w których stolarka otworowa została wymieniona przed okresem zimowym na idealnie szczelną, częstym widokiem na wiosnę są plamy pleśni i zagrzybienia na ścianach. Można nawet powiedzieć przekornie, że czym lepsze, szczelniejsze okna, tym większa szansa pojawienia się pleśni. Bez dodatkowego wyposażenia (nawiewników powietrza) okna takie nie zapewniają, jak te starego typu, możliwości nawiewu świeżego powietrza, kiedy są zamknięte. Wskutek braku wietrzenia rośnie wilgotność powietrza w mieszkaniu, tworząc korzystne warunki do wzrostu pleśni. Pojawia się ona szczególnie w narożach pomieszczeń, pod parapetami lub we wnęce okiennej wokół okien.

Nadmierna wilgotność powietrza w pomieszczeniu, spowodowana brakiem lub nieskuteczną wentylacją, może też spowodować, że na chłodnej powierzchni szyb (po wewnętrznej stronie okna) skrapla się para wodna znajdująca się w budynku. Widoczna jest też rosa zbierająca się na profilu w najzimniejszych miejscach (zwłaszcza przy zawiasach), a  w skrajnych przypadkach możliwe jest nawet pojawienie sie wody na parapecie spływającej z zaparowanego okna.

W takich pomieszczeniach zauważalny jest nieprzyjemny zapach stęchlizny, który jest pierwszym symptomem rozwoju grzybów i bakterii na wilgotnych podłożach organicznych. Zawilgocenie, grzyb czy pleśń w naszym domu może być efektem nie tylko wad konstrukcyjnych i ocieplenia budynku, ale w głównej mierze jest skutkiem gromadzenia się pary wodnej i wynikiem braku dopływu powietrza zewnętrznego do pomieszczeń. Efektem niedostatecznej wentylacji może być również wypaczanie się drewnianych mebli i podłóg, butwienie stolarki, odpadanie tapet, a następnie stopniowe niszczenie konstrukcji budynku: wnikanie wilgoci w ściany budynku i stopniowa ich destrukcja. Należy też podkreślić, że ogrzewanie pomieszczeń z zawilgoconymi ścianami (szczególnie wilgotna izolacja termiczna traci swoje właściwości i nie chroni przed ucieczka ciepła) oznacza powiększone koszty eksploatacji.

Chory budynek i chorzy lokatorzy

 Zbyt duża ilość pary wodnej w powietrzu to nie tylko zaparowane szyby i wilgotne ściany. Zwiększona wilgotność doprowadza zwykle do rozwoju grzybów i pleśni, które mają działanie rakotwórcze. Pomieszczenia pozbawione wymiany powietrza są też narażone na wzrost poziomu CO2 i  gromadzenie się zanieczyszczeń toksycznych, emitowanych przez meble i materiały wykończeniowe. Niewidocznymi efektami braku odpowiedniej wentylacji są uszczerbki na zdrowiu mieszkańców.

Pogorszenie jakości powietrza może być przyczyną alergii, astmy i chorób układu krążenia. Mogą też wystąpić trudności w oddychaniu (uczucie duszności), zawroty głowy, omdlenia, mdłości i podrażnienie błon śluzowych (szczególnie oczu i górnych dróg oddechowych – nosa i gardła). Może też powodować bóle głowy, drażliwość, uczucie zmęczenia i trudności z koncentracją – wszystkie te objawy określane są jako syndrom SBS (Sick Building Syndrome - syndrom niezdrowych domów).

 

 

Orientacyjna intensywność wydzielania pary wodnej:

•sen lub odpoczynek 50 g/h

•lekka praca 90 g/h

•ciężka praca 150 g/h

•szybki taniec 340 g/h

•kąpiel w wannie 1000-1100 g/h

•kąpiel pod prysznicem 1500-1700 g/h

•suszenie bielizny (jeden wsad do pralki)
2000 g/h

•gotowanie (jeden posiłek) 1000-2000 g/h

 

Brak tlenu do oddychania i spalania

Współczesne technologie budowlane dostarczają produkty o wysokiej szczelności. Brak jest samoistnej infiltracji powietrza, tak powszechnej i „naturalnej“ w poprzednim sytemie budownictwa, że nawet w projektach zakładano dopływ świeżego powietrza przez nieszczelne okna. Dlatego musimy pamiętać o zamontowaniu urządzeń służących do doprowadzenia do mieszkań świeżego powietrza z zewnątrz oraz o usunięciu powietrza zanieczyszczonego

Zmniejszenie ilości świeżego powietrza powoduje niedobór tlenu, który jest nie tylko potrzebny do oddychania dla nas i zwierząt domowych, ale zużywany go również przy uruchamianiu urządzeń gazowych: kuchenki czy piecyka łazienkowego. Jeśli jest go zbyt mało, to urządzenia te wytwarzają trujący tlenek węgla, co może prowadzić do zagrożenia życia (niestety notowane są w Polsce liczne przypadki zatruć tlenkiem węgla). Zła wentylacja powoduje też nieprawidłowe działanie kominka w pokoju, czy pieca w kotłowni.

Złe działanie wentylacji objawia się także osłabieniem lub odwróceniem ciągu kominowego w kanałach wentylacyjnych. Występuje wtedy nawiewanie powietrza przez kratki wentylacyjne. Wraz z powietrzem tą drogą może do mieszkania dostać się dym z kanałów dymowych wyprowadzonych nad dachem w sąsiedztwie kanałów wentylacyjnych. Mogą także przedostać się zapachy z wywietrznika kanalizacji.

 

SBS

Syndrom chorych budynków (SBS - z ang. Sick Building Syndrome) kombinacja dolegliwości występujących w określonym miejscu (np. w budynku, w którym się pracuje).

Wystąpienie przykrych dolegliwości związane jest głównie ze zbyt małą ilością świeżego powietrza w pomieszczeniu oraz z jego złą jakością. Źródłami zanieczyszczeń powietrza w pomieszczeniu mogą być organizmy żywe (np. produkty uboczne oddychania, pocenia się, grzyby, pleśnie), materiały budowlane i elementy wyposażenia wnętrz (np. rozpuszczalniki, impregnaty drewna, związki emitowane przez farby malarskie, azbest), systemy wentylacji i klimatyzacji (np. mikroorganizmy żyjące w nieczyszczonych przewodach wentylacyjnych), powietrze zewnętrzne (np. zanieczyszczenia chemiczne powietrza w dużych aglomeracjach miejskich) albo samo użytkowanie pomieszczeń (np. palenie tytoniu).

 

Nawiewniki chronią przed hałasem

Podczas montażu nawiewników w oknie lub ścianie należy się liczyć z pogorszeniem właściwości akustycznych przegrody, w której będzie zainstalowany element. Otwór, którym powietrze jest doprowadzane do pomieszczenia może spowodować przenikanie hałasu z zewnątrz. Dlatego, jeżeli budynek jest usytuowany w pobliżu hałaśliwego sąsiedztwa, warto zastosować nawiewniki wyposażone w specjalna wkładkę tłumiącą, wykonaną ze specjalnej pianki lub wełny mineralnej. Może ona znajdować się w nawiewniku, okapie lub obu tych elementach jednocześnie. Dobrze izolujący nawiewnik nie powinien pogarszać znacząco właściwości akustycznych okna. Dla porównania, rozszczelnienie okna za pomocą okuć powoduje spadek izolacyjności akustycznej najczęściej o około 5 dB.

Podczas wyboru nawiewnika o podwyższonej izolacyjności akustycznej, należy także sprawdzić dokładnie jego wydajność. Nawiewnik musi mieć odpowiednią konstrukcję, aby wraz z zapewnieniem ochrony przed hałasem nie zmniejszyła się jego wydajność.

Odczuwalne pogorszenie właściwości akustycznych okna jest większe w przypadku nawiewników montowanych w małych oknach, w małych pomieszczeniach. Im kubatura pomieszczenia jest większa, tym mniej odczuwalne jest pogorszenie izolacyjności akustycznej.

Bardzo trudno jest zapewnić wysoką izolacyjność akustyczną nawiewnika bez poważnego rozbudowania jego konstrukcji – i co się z tym wiąże zwiększenia jego wymiarów! Dążenie do znacznego polepszenia własności akustycznych nawiewnika wiąże się często z wbudowaniem samego urządzenia w „skrzynkę tłumiącą” wyścielaną specjalnym materiałem tłumiącym hałas i wmontowaniem takiej konstrukcji w okno. Takie nawiewniki stosowane są w oknach hoteli usytuowanych w pobliżu lotnisk lub centrach dużych miast *


Montaż nawiewników okiennych wymaga ingerencji w strukturę okna. Powoduje to obniżenie izolacyjności akustycznej, w stopniu zależnym od wartości wyjściowej oraz od powierzchni okna.

Wartość tą można określić za pomocą wzoru:

Rwwyp = -10 log (10-0,1Rw + 10/S . 10-0,1Dn,e,w)

Rwwyp. – wypadkowy wskaźnik izolacyjności akustycznej właściwej okna z nawiewnikiem, [dB]

Rw – wskaźnik izolacyjności akustycznej właściwej okna bez nawiewnika, [dB]

S – powierzchnia okna, [m2]

Dn,e,w – wskaźnik elementarnej znormalizowanej różnicy poziomów ciśnienia akustycznego nawiewnika, [dB]

Stosując nawiewniki oszczędzamy ciepło

Wentylacja jest koniecznością, która, niestety, kosztuje. Nie można w sposób prosty wprowadzić do mieszkania zimne powietrze i nie ponosić związanych z tym nakładów energii cieplnej. To świeże, zimne powietrze musi być po prostu podgrzane (nie mówimy tu o kosztownych układach wentylacyjnych z odzyskiem ciepła).

Ilość ciepła zużytego na wentylację zależy od ilości wymienionego powietrza. Zatem, czym lepiej będziemy kontrolować stopień wymiany powietrza i lepiej dopasowywać go do potrzeb, tym mniej ciepła zużyjemy na podgrzewanie świeżego powietrza. Stosując nawiewniki tracimy na wentylację tylko tyle ciepła, ile jest niezbędne. Funkcję kontrolowania wentylacji szczególnie wydajnie pełnią nawiewniki automatyczne. Samoczynnie pilnują one stopnia wymiany powietrza, tak jak automatyka w systemach centralnego ogrzewania pilnuje temperatury. Używając nawiewników automatycznych oszczędzamy do 50% energii cieplnej przeznaczonej na wentylację, w porównaniu z tradycyjnymi rozwiązaniami.

Nawiewniki współpracują z zaworami termostatycznymi. Wietrzenie przez otwieranie okien lub mikrowentylację istotnie zakłóca pracę zaworów termostatycznych umiejscowionych zwykle na grzejnikach pod oknami. Dzieje się tak dlatego, że powietrze wpływa wtedy do pomieszczenia nisko, w bezpośrednim sąsiedztwie zaworów. Strumienie zimnego zewnętrznego powietrza omywając głowicę zaworu sprawiają, że „czuje” on temperaturę zewnętrzną zamiast tej wewnątrz pomieszczenia. Zawór zostaje wtedy otwarty, podnosząc nadmiernie temperaturę grzejnika i powodując niepotrzebne straty ciepła. Znane są przypadki, gdzie zastosowanie zaworów termostatycznych bez dodatkowej modernizacji wentylacji spowodowało duży wzrost zużycia energii cieplnej. Przy wentylacji z prawidłowo umiejscowionymi nawiewnikami (w górnym profilu okna lub w ścianie na wysokości powyżej 2 m od posadzki), głowice zaworów termostatycznych nie są poddane działaniu zimnych prądów, reagując prawidłowo na temperaturę wewnątrz pomieszczenia. Chcąc uzyskać wydajną, energooszczędną pracę nowoczesnej instalacji centralnego ogrzewania, wyposażonej w zawory termostatyczne, powinniśmy zmodernizować wentylację przez zastosowanie nawiewników powietrza.

Montowanie nawiewników nakazują przepisy

Od 1 stycznia 2009 roku uległy zmianie przepisy dotyczące szczelności okien i drzwi. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 6 listopada 2008 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 201, Poz. 1238), dotyczącym warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki, w sposób znaczący uległy zmianie wymagane parametry okien.

Od 1 stycznia 2009 roku współczynnik infiltracji powietrza dla otwieranych okien i drzwi balkonowych powinien wynosić nie więcej niż 0,3 m3/(m·h·daPa2/3), zachowując jednocześnie warunek (§ 155 ust. 3), który mówi, że w przypadku, gdy w pomieszczeniu nie jest zaprojektowana wentylacja mechaniczna nawiewna lub nawiewno-wywiewna, dopływ powietrza zewnętrznego, w ilości niezbędnej dla potrzeb wentylacyjnych, należy zapewnić przez urządzenia nawiewne umieszczone w oknach, drzwiach balkonowych lub w innych częściach przegród zewnętrznych.

Stosowane urządzenia nawiewne powinny być stosowane zgodnie z wymaganiami określonymi w Polskiej Normie dotyczącej wentylacji w budynkach mieszkalnych, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej (PN-83/B-03430-Az3) (§ 155 ust. 4).

Od początku 2009 roku, aby spełnić wymagania nowych przepisów, dostarczając okna do budynków wielorodzinnych należy ze szczególną uwagą uwzględniać zalecenia projektów wentylacji grawitacyjnej, grawitacyjnej wspomaganej lub mechanicznej wywiewnej, które określają, które okno spełnia w danym przypadku funkcję wentylacyjną i musi być wyposażone w nawiewnik powietrza. Parametry nawiewników powinny być zgodne z przepisami (PN-83/B-03430) i zapewniać maksymalny przepływ od 20 do 50 m3/h (jeżeli zastosowano wentylację grawitacyjną – naturalną) lub od 15 do 30 m3/h (jeżeli zastosowano wentylację mechaniczną). W przypadku wentylacji mechanicznej nawiewno-wywiewnej wszystkie dostarczane okna muszą pozostać szczelne.

Nawiewniki odpowiednie do naszych potrzeb

Nawiewniki o przepływie nieregulowanym

Nawiewniki o stałym przekroju (o stałej wielkości otworu doprowadzającego powietrze - bez możliwości regulacji) doprowadzają do pomieszczenia taką ilość powietrza, jaka wynika z różnicy ciśnienia na zewnątrz i wewnątrz pomieszczenia, czyli zależną od warunków atmosferycznych. Niektóre z nich są wyposażone w przepustnicę, której przymknięcie radykalnie ogranicza przepływ powietrza przez nawiewnik.

Nawiewniki regulowane ręcznie

 Są obsługiwane przez użytkownika, który za pomocą specjalnej przesłony ustawianej w wybranej pozycji zmienia wielkość otworu (lub otworów) doprowadzającego powietrze. Z reguły możliwy jest wybór kilku pozycji ustawienia przesłony. Ilość powietrza przedostającego się do pomieszczenia zależy więc od położenia przepustnicy, czyli świadomego działania użytkownika oraz od różnicy ciśnienia na zewnątrz i wewnątrz.

Nawiewniki regulowane, nawet te ustawiane ręcznie, dzięki sterowaniu przepływem powietrza pozwalają dostosować intensywność nawiewu do potrzeb. Umożliwiają ograniczenie napływu powietrza w sytuacjach, gdy nie jest konieczne wykorzystanie przepływu maksymalnego. Dzieje się tak, gdy w pomieszczeniu jest czasowo mniejsza emisja zanieczyszczeń (mniejsza wilgotność powietrza, mniej mieszkańców, mniejsze stężenie CO2). Można je stosować zarówno przy wentylacji grawitacyjnej, jak i mechanicznej.

Nawiewniki automatyczne

Najskuteczniejszym sposobem zapewnienia właściwego napływu powietrza do budynku jest zastosowanie nawiewników automatycznych. Ich zaletą jest to, że działają samoczynnie, czyli nie wymagają obsługi ze strony użytkowników i nie potrzebują zasilania zewnętrznego. Zapewniają one właściwy mikroklimat w pomieszczeniach, niezależnie od tego, czy okno jest otwarte czy zamknięte. Gwarantują też prawidłową wentylację pomieszczeń przy jednoczesnym zmniejszeniu strat ciepła.

Na polskim rynku największą popularnością cieszą się dwa rodzaje nawiewników samoczynnych: sterowane różnicą ciśnień (ciśnieniowe) lub wilgotnością powietrza (higrosterowane). Pierwsze z nich lepiej zabezpieczają przed powstawaniem przeciągów w czasie silnych wiatrów, co jest szczególnie ważne przy wyższych budynkach. Natomiast drugie lepiej regulują poziom wilgotności w pomieszczeniach, co bardziej odpowiada potrzebom wynikającym z działalności domowników.

Nawiewniki automatyczne, umożliwiające stałe dopasowywanie strumienia napływającego powietrza wentylacyjnego do potrzeb, zapewniają:

•niższe straty energii w porównaniu z wietrzeniem przez otwieranie okna,

•komfort cieplny w pomieszczeniach – brak uczucia przeciągów, jak przy uchylonych oknach.

Nawiewniki ciśnieniowe samoczynnie regulują strumień powietrza nawiewanego, w zależności od zmian różnicy ciśnienia powietrza wewnątrz i na zewnątrz pomieszczenia. Doprowadzają do pomieszczenia taką ilość powietrza, jaka wynika z różnicy ciśnienia. Do pewnej granicznej wartości różnicy ciśnienia otwór doprowadzający powietrze jest maksymalnie otwarty. Gdy różnica ciśnienia nadal rośnie, na przykład na skutek podmuchów wiatru, przepustnica w nawiewniku przymyka się, zapobiegając nadmiernemu napływowi powietrza – chroni to przed powstawaniem przeciągów i nadmiernemu wychłodzeniu powietrza w pomieszczeniu w okresie zimowym. W zależności od budowy, nawiewnik może się przymykać płynnie lub skokowo. Ruchomy element przesłony odchyla się stopniowo lub przy odpowiednio dużej różnicy ciśnień zamyka skokowo otwór. W obu przypadkach możliwy jest przepływ pewnej minimalnej ilości powietrza.

Jednocześnie użytkownik również ma możliwość ręcznego przymknięcia przepustnicy, aby zmniejszyć przepływ do minimum. Można to wykonać posługując się przyciskiem lub gałką na obudowie nawiewnika lub zdalnie pociągając za cięgno metalowe lub sznurek (jak przy żaluzjach). Dostępne są też nawiewniki z przesłoną sterowaną za pomocą silniczka elektrycznego na bezpieczne napięcie 24 V. Mogą być one włączone w system inteligentnego sterowania budynkiem.

 Niektóre nawiewniki mogą być wyposażone w 2-stopniowy wentylator poprzeczny – również po zamontowaniu.

Od pewnego czasu są dostępne, chociaż jeszcze mało popularne, nawiewniki z symetrycznie zawieszoną przepustnicą ze sprzęgłem magnetycznym, przeznaczone głównie do okien dachowych, które mogą być montowane w dachach z różnym pochyleniem połaci dachowej. Sprzęgło magnetyczne zapewnia, że przepustnica, w przypadku braku działania wiatru, znajduje się w stałym położeniu względem korpusu nawiewnika, niezależnie od tego pod jakim kątem zostało zamontowane okno z nawiewnikiem – zniwelowano w ten sposób działanie siły grawitacyjnej.

Od niedawna dostępny jest również nawiewnik z podwójnym sterowaniem – wspomniana powyżej przepustnica ze sprzęgłem magnetycznym chroni przed wpływem nagłych podmuchów porywistego wiatru – jak w nawiewniku ciśnieniowym. Jednocześnie jednak w urządzeniu zamontowano higrometr, który mierzy wilgotność względną powietrza w pomieszczeniu i bezpośrednio steruje położeniem przepustnicy nawiewnika. W ten sposób dostosowuje wydajność wentylacji do poziomu wilgotności – zwiększa ją przy dużej wilgotności, zmniejsza przy małej. Urządzenie działa samoczynnie i nie wymaga źródła zasilania w energię. W tym nawiewniku udało się połączyć najlepsze cechy zarówno nawiewnika higrosterowanego jak i ciśnieniowego, pozwalające stabilizować wielkość strumienia powietrza i zapobiegać nadmiernej wentylacji.

 Nawiewniki higrosterowane reagują na zwiększanie się wilgotności powietrza w pomieszczeniu. Regulacja przepływu powietrza odbywa się w nich przez wykorzystanie wskaźnika stanu powietrza w pomieszczeniu, jakim jest wilgotność względna. Nawiewniki higrosterowane, jako element czujnikowy mają najczęściej pasek lub taśmę z poliamidu – materiału zmieniającego wymiary wskutek wchłonięcia pary wodnej. Przez dźwignię lub inny mechanizm połączony z przepustnicą powietrza, odpowiednio ją przymyka lub otwiera. Czujnik powoduje otwieranie przysłony otworu nawiewnego wraz ze wzrostem wilgotności w pomieszczeniu, zwiększając strumień powietrza służącego do wentylowania pomieszczenia. Gdy wilgotność względna nie przekracza ok. 30% nawiewnik jest otwarty w minimalny sposób. Gdy wilgotność wzrasta do ok. 70%, stopniowo zwiększa się wielkość otworu nawiewnego, a po przekroczeniu tej wartości pozostaje otwarty maksymalnie.

Zawartość wilgoci w powietrzu zależy od aktywności domowników, którzy są źródłem pary wodnej, a także wytwarzają ją w czasie czynności domowych. Gdy w mieszkaniu są zainstalowane nawiewniki higrosterowane, wymiana powietrza intensyfikuje się w tych pomieszczeniach, w których powstaje najwięcej wilgoci, na przykład nocą w sypialniach, a w ciągu dnia w salonie.

 Idea higrosterowania pozwala powiązać wydajność wentylacji z aktualnymi potrzebami (nie ma nikogo w pomieszczeniu - nawiewnik zamknięty, po wejściu jednej lub kilku osób otwiera się, ponieważ wyczuwa zmianę poziomu wilgotności względnej).

Nawiewniki termostatyczne działają samoczynnie, pod wpływem zmiany temperatury zewnętrznej. Gdy temperatura spada poniżej określonej wartości (zwykle poniżej zera), przepustnica (której zasada działania opiera się na znanym systemie głowicy termostatycznej) zmniejsza wielkość otworu nawiewnego i ogranicza dopływ powietrza zewnętrznego. Ilość nawiewanego powietrza zależy od różnicy ciśnienia wewnątrz i na zewnątrz oraz od wielkości otworu, ustalonej przez termostat. Ze względu na budowę mechanizmu sterującego przepustnicą, nawiewniki tego typu mają stosunkowo duże wymiary, są więc przeznaczone głównie do montażu w ścianie budynku.

c.d.n.

Tadeusz Michałowski
patrz też:
- Ocena akustyczna okien według zharmonizowanej normy wyrobu, Anna Iżewska, Świat Szkła 7-8/2010
- 10 powodów montażu nawiewnika Część 2, Robert Sienkiewicz, Świat Szkła 1/2010
- 10 powodów montażu nawiewnika Część 1, Robert Sienkiewicz, Świat Szkła 11/2009
- Nawiewniki - fakty i mity. Część 2, Tadeusz Michałowski, Świat Szkła 6/2009
- Nawiewniki - fakty i mity. Część 1, Tadeusz Michałowski, Świat Szkła 5/2009
- Nawiewnik powietrza - podstawowe wyposażenie okna, Marzena Smolińska, Świat Szkła 5/2009
- Przepuszczalność powietrza okien w różnych klimatach, Marek Żarnoch, Świat Szkła 2/2009
- Właściwości akustyczne nawiewników powietrza , Jacek Nurzyński, Świat Szkła 9/2008
- Naturalna wentylacja z ochroną akustyczną, Janusz Gluza i Grzegorz Jaworski, Świat Szkła 9/2008  
 
Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym

inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne


  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.