Artykuł ten jest kontynuacją cyklu poświęconego najnowszym, przełomowym realizacjom architektonicznym wyrażającym estetykę nowoczesnych materiałów w połączeniu ze szkłem. W części 1 [15] omówiono efekty maksymalnej przezroczystości i symbiozy tych elementów: płynności, ruchu i miękkich przestrzeni oraz rozpościerającego się widoku dzięki transparentności.

 

Efekt elegancji – elewacje luksusowych marek
Szkło jest podstawowym tworzywem eleganckich elewacji budynków zawierających sklepy należące do słynnych marek modowych. Taka architektura, w której często pojawiają się ich znaki firmowe, narzuca skojarzenie z luksusem [16].

 

Jednym ze sztandarowych budynków inspirowanych modą jest „Dior Omotesando” (Diōru Omotesandō; 2003). Obiekt zaprojektowany przez Kazuyo Sejimę i Ryue Nishizawę w eleganckiej tokijskiej dzielnicy Omotesandō, sprawia wrażenie szklanego białego pudełka, które całkowicie wypełnia trapezoidalną działkę. Źródłem inspiracji architektów była sukienka couture, która w branży modowej uchodzi za synonim piękna. Budynek wyróżnia się dramatyczną fasadą przypominającą drapowania takiej sukienki (fot. 22).

 

Efekt ten wynika z podwójnej ściany osłonowej wykonanej z płaskiego przezroczystego szkła od zewnątrz, oraz z lekko zaokrąglonych przeświecających paneli akrylowych od wewnątrz (fot. 23).

 

Białe pasy wydrukowane na akrylowych ścianach powodują, że wygląd budynku zmienia się w zależności od padającego światła w ciągu dnia oraz od stopnia penetracji oświetlenia wieczorem. O zmroku budynek rozświetla się przyjemnym, ciepłym światłem (fot. 24). Kilka białych biegnących horyzontalnie opasek aluminiowych wyraźnie przerywa jedność bryły i dzieli ją na kilka nierównych części.

 

Nie odkrywając całkowicie tego, co znajduje się za białymi drapowaniami, architektura ta zawiera powiew tajemniczości, który może przyciągać klientów. Architekci stworzyli smukłą bryłę o maksymalnie dozwolonej wysokości 30 metrów. Czytelność poszczególnych przestrzeni jest uzależniona od stopnia przejrzystości elewacji, który ulega zmianie – widać to na ścianach pomieszczeń technicznych, które pozostają matowe. Budynek jest przykładem architektury inspirowanej drapowaną tkaniną, która uwidacznia się w postaci podświetlanych powierzchni szklanych.

2021 04 08 22 

Fot. 22. Tokio – „Dior Omotesando”, 2003

 

2021 04 08 23

Fot. 23. “Dior Omotesando” – detal ściany osłonowej

 

 2021 04 08 24

Fot. 24. “Dior Omotesando” – elewacja oświetlona

 

Elewację podkreślającą prestiż marki ma także „Mikimoto Ginza Headquarters” (Mikimoto Ginza Honten; 2017), zaprojektowany przez Hiroshiego Naito, w którym mieści się flagowy sklep firmy biżuteryjnej Mikimoto. Jest to dwunastopiętrowy budynek z elewacją wykonaną z 38 tysięcy elementów szklanych, zaprojektowanych przez Naito i Kajima Design. Fasada symbolizująca „blask wiosennego morza” nawiązuje do pereł, z których słynie Mikimoto (fot. 25) [17].

 

Koncepcja elewacji została zbudowana wokół postrzegania światła przenikającego z wnętrza. Zastosowano tu elementy ze szkła laminowanego, które zostały fabrycznie zamontowane do stalowych ram o wymiarach 195 x 225 cm, które następnie połączono już na budowie (fot. 26). Aby uniknąć ryzyka pęknięcia, zamiast szkła hartowanego zastosowano szkło laminowane o grubości 10 mm. Ogólnie uważa się, że szkło hartowane jest szkłem wytrzymałym, ale czasami mogą występować w nim wtrącenia NiS (siarczek niklu).

 

Szkło hartowane posiada wewnętrzne warstwy naprężeń ściskających (zewnętrzne powierzchnie) i rozciągających (środkowy rdzeń), które zapewniają mu większą wytrzymałość. Jednak zdarzające się wtrącenia z siarczku niklu w warstwie naprężeń rozciągających mogą zwiększać swoją objętość i powodować spontaniczne pękanie szkła  hartowanego zamontowanego na fasadzie budynku.

 

Z kolei laminowane szkło float, które nie zostało poddane obróbce cieplnej, nie stwarza ryzyka samoistnego zniszczenia, ponieważ wewnątrz szkła nie tworzą się warstwy wstępnych naprężeń wewnętrznych. Zastosowanie szkła laminowanego było środkiem zapobiegającym odpadnięciu szkła z elewacji w przypadku pęknięcia.

 

Ściana osłonowa w omawianym budynku charakteryzuje się wysoką klasą rzemiosła. Idea projektowa wywodzi się z właściwości tradycyjnej japońskiej architektury, która poprzez umiejętnie zaprojektowane otwory w budynku ukazuje we wnętrzach świat zewnętrzny (np. cienie na ekranie shōji w herbaciarni chashitsu). O zmroku elewacja wypełnia się delikatnym światłem, które wygląda interesująco zarówno na fasadzie jak i we wnętrzach (fot. 27).

 2021 04 08 25

Fot. 25. Tokio – „Mikimoto Ginza Headquarters”, 2017

 

2021 04 08 26 

Fot. 26. „Mikimoto Ginza Headquarters” – detal ściany osłonowej 

 

 2021 04 08 27

 Fot. 27. „Mikimoto Ginza Headquarters” – elewacja oświetlona

 

Efekt ekspresji – dramatyczne fasady
Kształtowanie fasad już dawno nie polega na tworzeniu płaskich, transparentnych lub odblaskowych szklanych ścian. Głównie dlatego, że to one, zamiast całej bryły, skupiały na sobie uwagę. Obecnie, podobnie jak w innych krajach, także w Japonii projektanci korzystając z zaawansowanych technologii produkcji szkła stwarzają wrażenie głębi przestrzennej na elewacjach lub tworzą bryły 3D [18].

 

Fasady budynków, nawarstwiane, delikatnie „rzeźbione” lub „powyginane” oraz dodatkowo podświetlone oświetleniem LED, odbijają światło dzienne i otoczenie tworząc „żywe” obrazy i dramatyczne konstrukcje, w których szkło pełni rolę przestrzennej powłoki, czyli „skóry”.

 

Delikatne wrażenie przestrzenności prezentuje elewacja budynku „Tiffany Ginza” (Tifanī Ginza, 2008), zaprojektowanego przez Kengo Kumę. Kluczem do jego koncepcji była percepcja światła. Fasada budynku została skomponowana z 292 kwadratowych szklanych paneli fasetowych wykonanych ze szkła i aluminium o strukturze plastra miodu, umocowanych pod różnymi kątami na stalowej kratownicy (fot. 28). Szkło zostało laminowane dwiema warstwami aluminium z gatunku, który stosowany jest normalnie do produkcji skrzydeł samolotów. Każdy panel jest także iluminowany zainstalowanym od spodu oświetleniem
LED.

 

Obserwując fasadę budynku o różnych porach dnia widać, jak oświetlone panele dają efekt blasku bijącego od elewacji. Widoczna jest też bogata, wielowarstwowa głębia oraz tekstura elewacji, uzyskana poprzez odbicia – pod różnymi kątami – sąsiednich budynków (fot. 29). Odbijające i rozpraszające światło panele determinują architekturę budynku, który jak starannie oszlifowany diament, uwydatnia elegancką atmosferę Ginzy.

 

(...)

 

2021 04 08 28

Fot. 28. Tokio –„Tiffany & Co.”, 2008

 

2021 04 08 29

Fot. 29. „Tiffany & Co.” – detal elewacji

 

Elewacja innego budynku „Fendi Ginza” (Fendi Ginza; 2017), zaprojektowanego przez francuskiego projektanta Gwenaëla Nicolasa (ur. 1966; Curiosity Inc.), odznacza się elegancją, przezroczystością i atrakcyjną formą, podobnie jak i pozostałe jego realizacje, powstałe w wyniku współpracy z producentami wyrobów znanych marek (np. Issey Miyake, Louis Vuitton, Uniqlo). Sklep Fendi, który jest jednym z sześciu, które ukształtowały fasadę kompleksu „Ginza Six”, wyróżnia się z powodu swojej formy, która imituje łuki zabytkowego budynku głównej siedziby firmy – „Palazzo della Civiltà Italiana” (1940) w Rzymie (fot. 30).

 

Techniczne rozwiązania elewacji opracowała firma Seele, która dostarczyła elementy łukowe ze stali nierdzewnej ze specjalnym wykończeniem imitującym marmur, realizując niekonwencjonalny projekt architektów z Curiosity [19]. 80 elementów tworzy 40 okrągłych łuków, które są przykręcone do ramy nośnej i zawierają tafle szkła laminowanego.

 

Ze względu na promień i rozmiar, każdy głęboko tłoczony łuk ze stali nierdzewnej składa się z kilku oddzielnych części, które zostały ze sobą zespawane zgodnie z bardzo wąskimi tolerancjami, dzięki czemu elewacja wygląda perfekcyjnie (fot. 31). Wykończenie specjalną farbą sprawia, że budynek umiejętnie łączy klasyczną architekturę z nowoczesnymi materiałami. Efekt architektoniczny na zewnątrz staje się jeszcze bardziej interesujący, gdy jest zrównoważony z ciepłym oświetleniem wnętrza. W nocy budynek ożywa, świecąc niczym latarnia (fot. 32).

 

2021 04 08 30

Fot. 30. Tokio – „Fendi Ginza”, 2017

 

2021 04 08 31

Fot. 31. „Fendi Ginza” – detal elewacji

 

2021 04 08 32

Fot. 32. „Fendi Ginza” – elewacja oświetlona

 

Szkło stosuje się też do kształtowania dynamicznych powłok, jak to widać w budynku „The Iceberg” (Ji Aisubāgu; wcześniej „Audi Tokyo Forum”; 2006) w tokijskiej dzielnicy Shibuya (fot. 33), w którym odgrywa ono rolę przestrzennej „skóry”. Ten charakterystyczny budynek, zaprojektowany przez Creative Designers International (CDI) znajduje się w połowie drogi między Harajuku i Shibuya na Meiji Dōri, jednej z głównych arterii Tokio. Pierwotnie budynek był siedzibą firmy Audi, obecnie mieści filię sieci coworkingowej WeWork.

 

Obiekt łączy w sobie najnowszą technologię inspirowaną marką Audi – „Vorsprung” z artystycznym projektowaniem miejskim. „Vorsprung durch Technik” to slogan wyrażający istotę niemieckiej firmy produkującej samochody Audi. Dyrektor CDI, Hiroyuki Yoshikawa, któremu zlecono projekt, stwierdził, że inspiracją dla niezwykłego wyglądu było „połączenie kryształowej góry lodowej i plastikowej butelki po przejściu przez niszczarkę” [20].

 

Odzwierciedleniem tej koncepcji są trójkątne szklane panele wsparte na unikalnej stalowej konstrukcji, które tworzą asymetryczną szklaną fasadę i przezroczysty szyb windy. Trzy rodzaje szkła w różnych odcieniach koloru niebieskiego podkreślają wygląd budynku jako gigantycznego kryształu wznoszącego się w środku miasta. Skomplikowana geometria budynku, a także ułożenie warstw srebra w sekcjach ukośnych kątów kryształów, nadaje płaskiemu szkłu trójwymiarową jakość – sprawiając, że światło odbija się ze wszystkich stron szklanych paneli.

 

 

Efekt ekspresji – wyraziste szklane bryły

Plastyczne elewacje tworzą ekspresyjne budynki zwłaszcza, gdy są to obiekty wolnostojące. Jednym z takich najbardziej efektownych obiektów pokrytych dramatyczną szklaną „skórą” jest sklep znanej włoskiej firmy „Prada Aoyama” (Purada Aoyama-ten; 2004). Sklep zaprojektowany przez Jacques’a Herzoga (ur. 1950; Herzog & de Meuron) i Pierre de Meurona (ur. 1950; Herzog & de Meuron), we współpracy z korporacją Takenaka, jest niekonwencjonalnym sześciokondygnacyjnym budynkiem z kryształowego szkła (fot. 34). W obszarze jego konstrukcji, przestrzeń i fasada zostały ze sobą nierozerwalnie związane.

 

Podstawową jednostką jest element rombowy ze szkła o szerokości 3,2 m i wysokości 2,0 m (fot. 35). Celem projektantów było stworzenie prostej formy wyróżniającej się kształtem w zależności od kąta widzenia. Szklane ściany nie są zwykłymi przezroczystymi ścianami kurtynowymi, ale przejrzystymi powłokami konstrukcyjnymi. Rdzeń struktury rozprzestrzeniania się płynnie ku windom, na schody, do pomieszczeń montażowych i na sklepowe półki, dając poczucie ciągłości powierzchni handlowej, idealnie zintegrowanej z architekturą. Design budynku kojarzy się z oryginalnymi pomysłami i wyrafinowaniem detali u Prady.

 

Na przykładzie „Prady” widać, że szkło ma wielką moc – może nadawać budynkom efektowną formę. Motywem „Tokyu Plaza Ginza” (Tōkyū Puraza Ginza; 2016) stało się szkło kryształowe Edo kiriko nawiązujące do długiej tradycji kryształów w Japonii i to one nadały formę obiektowi [9].

 

 2021 04 08 33

Fot. 33. Tokio – „The Iceberg”, 2006

 

 2021 04 08 34

 

Fot. 34. Tokio – „Prada Aoyama”, 2004

2021 04 08 35 

Fot. 35. „Prada Aoyama” – detal elewacji

 

Budynek zaprojektowany przez Nikken Sekkei (architekci Taro Nakamoto, Takayuki Sakamoto, Ryo Hatano, Seiji Yamada i Atsuhiko Amakasu), znajduje się przy jednym z wyróżniających się miejsc w Tokio – charakterystycznym skrzyżowaniu na Ginzie typu „cramble crossing”, gdzie pierwszeństwo mają przechodnie – „Ginza Sukiyabashi Crossing” (Sukiyabashi kōsaten) (fot. 36).

 

Fasada odzwierciedlająca kryształ składa się z trójwymiarowych płaszczyzn szkła nachylonych pod różnymi kątami, które na podstawie zjawisk optycznych refleksu i transmisji światła stymulują odbicie nieba i zmieniającego się krajobrazu miejskiego (fot. 37). Zastosowano strukturalne szkło fasadowe SSG, które to właśnie dzięki eliminacji ram zewnętrznych umożliwia kreowanie dynamicznych elewacji. Profile mocujące są widoczne tylko od środka.

 

Elewacja tworzy duży, trójwymiarowy wzór w kształcie diamentu, inspirowany kryształami Edo kiriko. Budynek przypominający oszlifowany „diament” ma 6 kondygnacji. Panele szkła fasadowego zawierają zarówno szkło neutralne (o niskiej zawartości żelaza) jak i szkło powlekane – odbijające ciepło.

 

Obiekt ma także imponującą klatkę schodową prowadzącą bezpośrednio z poziomu ulicy na trzecią kondygnację. Na tym poziomie ściany zostały naprzemiennie wyłożone szkłem przezroczystym oraz czarnym lustrzanym – nawiązując w ten sposób do ogólnej koncepcji projektowej budynku [8]. O zmroku ekspresyjna szklana bryła rozświetla się światłem przenikającym z wnętrza, które podkreśla ostre krawędzie „kryształów” i wydobywa ich wzory (fot. 38).

2021 04 08 36 

Fot. 36. Tokio – „Tokyu Plaza Ginza”, 2016

 

 2021 04 08 37

Fot. 37. „Tokyu Plaza Ginza” – detal szkła

 

 2021 04 08 38

Fot. 38. „Tokyu Plaza Ginza” – elewacja oświetlona

 

Wśród drapaczy chmur, dzięki nowoczesnym, szklanym ścianom osłonowym, wiele budynków przybiera także formę dramatyczną. Przykładem takiej ekspresyjnej bryły jest 230-metrowej wysokości wieżowiec „Shibuya Scramble Square” (Shibuya Sukuranburu Sukuea, 2019). Stanowi on pierwszą fazę – wschodnią część kompleksu planowanego w związku z przebudową dworca Shibuya i odnową obszarów miejskich w dzielnicy Shibuya. Jego projektantami są Nikken Sekkei, Kengo Kuma & Associates oraz SANAA [21].

 

Do 2028 roku mają zostać wzniesione dwa pozostałe budynki – „Shibuya Scramble Square Center” (61m) i „West Building” (76m). Trzech partycypujących architektów – Kengo Kuma, Kazuyo Sejima i Nikken Sekkei – skupiło się na zaprogramowaniu przepływu ludzi i zaplanowaniu odpowiedniego dla Shibui miejsca otwartego dla publiczności, łącząc „twardy” element wieży, który jest zgodny ze strukturą okolicy i „miękką” podstawę, taką jak rdzeń miejski, który przyjmuje ciężar przepływu ludności.

 

Kengo Kuma, który był odpowiedzialny za dolną sekcję wieżowca, wyraził cechy miejskie Shibui poprzez budynek o miękkich i „zniekształconych” przez ten przepływ kształtach, wyrażonych za pośrednictwem konstrukcji stalowej pokrytej szkłem (fot. 39). Poprzez stopniowanie aluminiowych żeber i rozpylanie proszku ceramicznego na szklaną powierzchnię zewnętrzną, stworzono ścianę osłonową, która prezentuje nowy obraz cienia i ruchu w półprzezroczystości. Biały, ceramiczny nadruk na szkle zewnętrznym staje się stopniowo przezroczysty, gdy zbliża się do krawędzi budynku. Nadaje to kształtowi narożnika dynamikę poprzez zmiany w odbiciu światła.

 

Wyższa sekcja drapacza chmur, zaprojektowana przez Nikken Sekkei, odzwierciedla topografię i skalę miasta z charakterystycznymi rzędami małych budynków (fot. 40). Pionowe szczeliny zapewniające naturalną wentylację oraz wlot i wylot powietrza z klimatyzacji identyfikują tę zabudowę. Zostały losowo rozmieszczone tak, aby podzielić ogromną szklaną fasadę i stworzyć „projekt zewnętrzny, który pasuje do poczucia skali miasta”. Szkło zastosowane w elewacji, a także detalach, jest istotną cechą projektową kompleksu.

 

Ściany osłonowe są nie tylko elementem konstrukcji, ale także źródłem strukturalnego i architektonicznego piękna. Fasada ma ciekawe faliste warstwy, które podświetlone wieczorem sprawiają wrażenie ogromnej latarni (fot. 41). Na jej szczycie znajduje się obserwatorium „Shibuya Sky”, z którego rozpościera się widok na słynne skrzyżowanie „Shibuya Scramble Crossing”. W budynku znajduje się wiele interaktywnych funkcji, które stymulują zmysły gości za pomocą technologii cyfrowej. Architektura wraz z nowoczesną konstrukcją i zaawansowanym szkłem wywołują skojarzenia z najnowszą „inteligencją” i „high-tech”. 

 

 2021 04 08 39

Fot. 39. Tokio – „Shibuya Scramble Square”, 2019

 

2021 04 08 40

Fot. 40. „Shibuya Scramble Square” – część niższa i podziały części wyższej

 

2021 04 08 41

Fot. 41. „Shibuya Scramble Square” – elewacja oświetlona

 

Jedną z najbardziej ekspresyjnych szklanych brył jest zbudowany niedawno „Louis Vuitton Maison Osaka Midosuji” (Rui Vuiton Mezon Ōsaka Midōsuji; 2020) w Osace (fot. 42). Przy projektowaniu budowli, która przypomina zakrzywione żagle, współpracowali architekt japoński Jun Aoki (Aoki Jun, ur. 1956; Jun Aoki & Associates) oraz projektant nowojorski Peter Marino (ur. 1949; Peter Marino Architect PLLC). Odwołująca się do metafory fasada, skomponowana z półprzezroczystych, rozpiętych paneli, nawiązuje do portowej historii miasta oraz kształtu żagli tradycyjnych statków towarowych higaki-kaisen [22].

 

W ciągu dnia „żagle” filtrują do wnętrza światło, a nocą tworzą efekt lampionu. Elewacje budynku w całości pokryte są dziesięcioma „żaglami”. Kształty płatów 3D żagli składają się z zakrzywionych szklanych paneli 2D, co miało na celu obniżenie kosztów. Każdy panel szklany jest wykonany z dwuwarstwowego szkła o wysokiej przezroczystości, z których jedna warstwa, skierowana na zewnątrz - jest pokryta spiekiem ceramicznym, aby stworzyć na powierzchni biały wzór tkaniny (fot. 43).

 

Zastosowanie metalowych motywów artystycznych (fretwork) na poziomie parteru wzmocniło czystość elewacji. Wewnątrz drewniane podłogi, wraz z pokrytymi drewnem filarami i metalowymi sufitami, nawiązują do pokładu statku i podróży. Okna nowego sklepu (na parterze) pokryte są grafiką autorstwa Kenty Kobayashi, przedstawiającą kolorowe wstążki. Grafika została pomyślana tak, aby kontrastowała z minimalistycznymi, lekkimi formami żagli pokrywającymi wyższe partie budynku.

 

Planowanie oświetlenia, w ramach modelowania informacji o budynku BIM (Building Information Modelling), uwzględniło iluminację fasady, która lśni o zmroku ciepłym światłem. Minimalistyczny design wykorzystuje we wnętrzach japońską stolarkę i tradycyjny papier ryżowy washi.

 

 2021 04 08 42

Fot. 42. Osaka – „Louis Vuitton Maison Osaka Midosuji”, 2020

 

 2021 04 08 43

Fot. 43. „Louis Vuitton Maison Osaka Midosuji” – detal

 


Zakończenie
Na podstawie przedstawionych przykładów można stwierdzić, że nowoczesne szkło w połączeniu ze stalą nadaje architekturze określone cechy estetyczne, a także umożliwia architektom i konstruktorom realizowanie śmiałych nowatorskich wizji. Całkowita przezierność staje się atutem, szczególnie w przypadku szkła bezramowego - pozwala na zacieranie granicy pomiędzy wnętrzem i zewnętrzem oraz na wnikanie zieleni do budynku.

 

Budynek taki jest w stanie egzystować w „symbiozie” wizualnej ze środowiskiem naturalnym lub miejskim. Przezierność szkła pozwala także na eksponowanie ciekawych konstrukcji oraz tworzenie efektów cienia i światła. Szkło inteligentne, zmieniające swoje parametry, w zależności od sytuacji i zapotrzebowania, jest elementem zarówno funkcjonalnym, jak i estetycznym. Coraz częściej stosuje się je nie tylko we wnętrzach, ale także jako elementy ścian osłonowych. Percepcja obłych fasad szklanych umożliwia z kolei na odnotowanie wrażenia ruchu i łagodnego „unoszenia się” obiektów na powierzchni.

 

Transparentne fasady i ograniczanie ścian wewnętrznych wprowadzają do budynku otoczenie oraz zapewniają panoramiczny widok. Niektóre szklane ściany, wykonane misternie z małych elementów lub różnorodnych warstw są “niezwyke eleganckie”. Oddają także charakter przeznaczenia takich budynków.

 

Szkło umożliwia również realizację wyrazistych lub bardzo dynamicznych fasad, przywołujących m.in. na myśl znane wcześniejsze realizacje dekonstruktywistyczne, np. „Tańczący dom” (1966) w Pradze, autorstwa czeskiego architekta Vlado Milunića (ur. 1941; Studio VM) i Franka Gehry’ego (ur. 1929; Gehry Partners, LLP). W zależności od koncepcji architektonicznej, szkło w elewacjach może przypominać różnorodne formy – geometryczne, kształty kryształów czy żagli, może też w postaci płaszczyzn, czasem pod różnymi kątami, piąć się kilkaset metrów do góry.

 

Szkło wyróżnia się jako efektowny materiał wyrazistych szklanych brył. Stalowo-szklane ściany osłonowe drapaczy chmur wyglądają atrakcyjnie zarówno w dzień, jak i wtedy, gdy elewacja jest podświetlona.

 

Najwyższym budynkiem w Japonii jest obecnie „Abeno Harukas” (Abeno Harukasu, 2014, wys. 300 m) w Osace, zaprojektowany przez Césara Pelli (1926-2019; César Pelli & Associated) i Takenaka Corporation [7]. Ma on efektowną formę i szklane ściany osłonowe na całej wysokości. Obiekt ten jednak straci swój rekord w 2028 r., kiedy w Tokio zostanie ukończony „Torch Tower” (Tōchi Tawā).

 

Nowy drapacz chmur o wysokości 390 m, autorstwa Sou Fujimoto (Fujimoto Sō; ur. 1971; Sou Fujimoto Architects), będzie miał opływowy kształt, odkryty taras na wysokości ok. 300 m i dramatyczne zwieńczenie. Obserwując obecne realizacje i przyszłe projekty widać, że szkło jako materiał budowlany będzie nadal niezbędne i coraz bardziej doskonałe. 

 

(...)

 

dr Ewa Maria Kido, CTI Engineering Co., Ltd., Tokio; Tokyo City University, Tokio

prof. Zbigniew Cywiński, Politechnika Gdańska


Bibliografia
[1] Cywiński Z., Kido E.M.: Kulisy architektury szkła w Japonii. „Świat Szkła” 4/2012.
[2] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii – Budynki komercyjne. „Świat Szkła”: 6/2012 – Część 1 i 7-8/2012 – Część 2.
[3] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii
– Budynki użyteczności publicznej. „Świat Szkła”: 11/2012 – Część 1 i 12/2012 – Część 2.
[4] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii – Stacje kolejowe. „Świat Szkła”: 5/2013 – Część 1 i 11/2013 – Część 2.
[5] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii – Terminale lotnicze, „Świat Szkła” 12/2013.
[6] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii. Miejsca obsługi podróżnych na autostradach. „Świat Szkła”: 6/2014 – Część 1 i 7-8/2014 – Część 2.
[7] Kido, E.M., Cywiński, Z.: Current trends of the steel-glass architecture in Japan, „Świat Szkła” 2/2020.
[8] Kido E.M., Cywiński Z.: Nowa architektura szkła w Japonii – Architektura kreowana szkłem w realizacjach firmy Bohlin Cywinski Jackson dla Apple Inc. „Świat Szkła” 9/2015.
[9] Kido, E.M., Cywiński, Z.: Szkło artystyczne w architekturze japońskiej, „Świat Szkła”: 6/2018 – Część 1, 1/2019 – Część 2, 9/2019 – Część 3, 10/2019 – Część 4 i 12/2019 – Część 5.
[10] http://poloniajaponica.jp/obserwacje-japonskie/item/1528-architektura-kengo-kumy-kengo-kuma-alab- for-materials (23.01.2021).
[11] Kuma, K.: Anti-object: the dissolution and disintegration of architecture, Architectural Association Publications, London, 2008.
[12] https://tokyotoilet.jp/en/ (24.01.2021).
[13] https://www.senju-museum.jp/en/about/architecture/ (24.01.2021).
[14] https://www.tozai-as.or.jp/mytech/05/05_furuya17.html (24.01.2021).
[15] Kido, E.M., Cywiński, Z.: Najnowsza japońska „architektura materiałów”: szkło i stal (część 1), Świat Szkła 1/2021.
[16] http://poloniajaponica.jp/obserwacje-japonskie/item/859-architektura-i-moda (25.01.2021).
[17] Kamioka, S., Harashima, H., Naitō H.: Mikimoto Ginza Honten, Shinkenchiku 12, 2012.
[18] Muszyńska-Łanowy, M.: Fasety na fasadzie – trzeci wymiar szklanej skóry, Świat Szkła 12/2012.
[19] https://seele.com/references/fendi-store-tokyo (1.02.2021).
[20] https://en.wikiarquitectura.com/building/audi-forumtokyo/ (1.02.2021).
[21] https://www.nikken.co.jp/en/projects/highrise/shibuya_scramble_square_the_first_phases.html (2.02.2021).
[22] https://www.archdaily.com/937201/louis-vuittonmaison-osaka-midosuji-jun-aoki-and-associates (1.02.2021).

  

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 

Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji:  Świat Szkła 4/2021 
 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.