Klasy odporności pożarowej budynków 

 

W Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1] w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadzony został następujący podział budynków na grupy ze względu na wysokość:

 

  • niskie (N) – do 12 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości do 4 kondygnacji nadziemnych włącznie; 
  • średniowysokie (SW) – ponad 12 m do 25 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 4 do 9 kondygnacji nadziemnych włącznie; 
  • wysokie (W) – ponad 25 m do 55 m włącznie nad poziomem terenu lub mieszkalne o wysokości ponad 9 do 18 kondygnacji nadziemnych włącznie;
  • wysokościowe (WW) – powyżej 55 m nad poziomem terenu.

 

Według polskich przepisów techniczno-budowlanych [1] budynki oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe podzielone zostały – w zależności od przeznaczenia i sposobu użytkowania – na:

 

  • mieszkalne, zamieszkania zbiorowego i użyteczności publicznej charakteryzowane kategorią zagrożenia ludzi, określane dalej jako ZL,
  • produkcyjne i magazynowe, określane dalej jako PM, 
  • inwentarskie (służące do hodowli inwentarza), określane jako IN.

 

Budynki oraz części budynków, stanowiące odrębne strefy pożarowe, określane jako ZL, zalicza się do jednej lub do więcej niż jednej spośród następujących kategorii zagrożenia ludzi: 

 

  • ZL I – zawierające pomieszczenia przeznaczone do jednoczesnego przebywania ponad 50 osób, niebędących ich stałymi użytkownikami, a nieprzeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się; 
  • ZL II – przeznaczone przede wszystkim do użytku ludzi o ograniczonej zdolności poruszania się, takie jak szpitale, żłobki, przedszkola, domy dla osób starszych; 
  • ZL III – użyteczności publicznej, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II; 
  • ZL IV – mieszkalne; 
  • ZL V – zamieszkania zbiorowego, niezakwalifikowane do ZL I i ZL II.

 

Budynki (strefy pożarowe) zaliczone do poszczególnych kategorii zagrożenia ludzi (ZL), w zależności od liczby kondygnacji lub wysokości, i budynki (strefy pożarowe) pozostałe, w zależności od gęstości obciążenia ogniowego i liczby kondygnacji lub wysokości, przyporządkowuje się do odpowiednich klas odporności pożarowej: A, B, C, D, E.

 

Dla każdej z klas odporności pożarowej budynku sformułowano wymagania dotyczące klasy odporności ogniowej takich elementów budynku, jak: konstrukcja nośna, ściany, stropy oraz w zakresie rozprzestrzeniania ognia lub reakcji na ogień (§216. 1).

 

 

Tabela 1. Minimalna odporność ogniowa elementów budowlanych odpowiadająca klasom pożarowym budynków (§216. 1)

2018 04 16 1 

 Oznaczenia w tablicy : A, B, C, D i E – klasy odporności pożarowej, R – nośność ogniowa (w min.), E – szczelność ogniowa, (w min.), I – izolacyjność ogniowa (w min.), znak (-) oznacza brak wymagań

 

 

W artykule skoncentrowano się na wymaganiach w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w odniesieniu do ścian zewnętrznych przeszklonych jednopowłokowych: słupowo-ryglowych (rys. 1a), elementowych (rys. 1b) i wypełniających (rys. 1c).

 

 

2018 04 16 2 

 Rys. 1. Rodzaje ścian zewnętrznych przeszklonych: a) słupowo-ryglowe, b) elementowe, c) wypełniające

 

 

Ściany zewnętrzne usytuowane są – jak nazwa wskazuje – na zewnątrz budynku, przy czym słupoworyglowe i elementowe mocowane są do czoła stropów (nazywane są również ścianami typu zawieszonego [5]), a wypełniające pomiędzy elementami konstrukcji nośnej budynku – na ogół pomiędzy stropami.

 

W polskich przepisach techniczno-budowlanych nie różnicuje się wymagań w zakresie bezpieczeństwa pożarowego w odniesieniu do poszczególnych konstrukcyjnych rodzajów ścian zewnętrznych jednopowłokowych. Nie ma również szczegółowych przepisów dotyczących ścian dwupowłokowych. Szczegóły w zakresie bezpieczeństwa pożarowego ścian dwupowłokowych opisane zostały przez autorów w pracach opublikowanych w „Świecie Szkła” 9/2017 [6] i 11/2017 [7].

 

 

Rola ścian zewnętrznych w pożarze

 

Ściany zewnętrzne powinny spełniać podczas pożaru następujące funkcje [8, 9]:

 

1) ograniczać rozprzestrzenianie się ognia i dymu w budynku,

2) ograniczać rozprzestrzenianie się pożaru na obiekty sąsiednie,

3) umożliwiać ewakuację użytkowników.

 

Ponadto należy uwzględniać bezpieczeństwo ekip ratowniczych.

 

(...)

 

Punkt 3) dotyczy takich rozwiązań, w których odpadające pod wpływem ognia wydobywającego się przez okno części elewacji (w szczególności okładzin i elementów kamiennych lub tafli szklanych) mogą utrudniać lub uniemożliwiać dostęp do budynku, stanowiąc zagrożenie dla ekip ratowniczych i ewakuujących się użytkowników.

 

Ograniczenie rozprzestrzeniania się ognia i dymu wewnątrz budynku (pkt. 1) jest związane głównie z rozprzestrzenianiem się ognia i dymu między kondygnacjami. Ogień i dym może się rozprzestrzeniać w ścianach zewnętrznych przeszklonych w następujący sposób (rys. 2):

 

1 - przez niewypełnione powłoki ściany,

2 - na skutek przerzutu ognia między oknami,

3 - przez styki i połączenia między ścianą a stropem,

 

 

2018 04 17 1

Rys. 2. Rozprzestrzenianie się ognia i dymu

 

 

Ogień i dym może rozprzestrzeniać się w wyniku nadmiernego wzrostu temperatury ściany powyżej pomieszczenia, w którym wybuchł pożar. Ściana ta nie musi być przeszklona, lecz np. może to być metalowy lub inny panel.

 

Rozprzestrzenianie się ognia i dymu przez ściany zewnętrzne przeszklone może następować na skutek:

 

a) zapalenia się izolacji cieplnej w pasach międzykondygnacyjnych, uszczelek itp.,

b) zniszczenia lub niewłaściwej konstrukcji ściany.

 

W przypadku a) czynniki stwarzające możliwość rozprzestrzeniania się pożaru między kondygnacjami budynku są związane z wymaganiami dotyczącymi klasyfikacji w zakresie reakcji na ogień materiałów stosowanych w ścianach zewnętrznych przeszklonych oraz w zakresie rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne.

 

Z uwagi na konstrukcje ścian zewnętrznych przeszklonych ogień może się rozprzestrzeniać po uszczelkach, a dym przez powstałe szczeliny osadzenia szyb. Małe składniki połączeniowe wewnątrz wyrobu mogą być uznane za niepodatne do zapalenia lub do rozprzestrzeniania ognia. Małe elementy otoczone ze wszystkich stron przez materiał klasy A1 mogą być uważane za spełniające wszelkie wymagania w zakresie reakcji na ogień.

 

Z przypadkiem b) związane są wymagania dotyczące wymiarów geometrycznych części międzykondygnacyjnej ściany zewnętrznej oraz właściwości tej części i jej połączeń ze stropem. Rozprzestrzenianie się ognia wydobywającego się przez okno można ograniczyć bądź przez zapewnienie odpowiedniej wysokości pasa międzykondygnacyjnego, bądź stosując elementy poziome utrudniające przedostanie się ognia.

 

Brak możliwości rozprzestrzeniania się ognia między budynkami ogranicza się zwykle przez zapewnienie odpowiednich odległości między ścianami zewnętrznymi budynków. W zabudowie miejskiej przestrzeganie tej zasady jest utrudnione, gdyż wiąże się ze stratą terenu. W takich przypadkach ściany zewnętrzne powinny spełniać funkcję przegrody oddzielenia przeciwpożarowego i odporność ogniową określa się nie tylko dla pasa międzykondygnacyjnego, ale dla całej ściany jako pełnej przegrody.

 

 

Stan formalno-prawny dotyczący ścian zewnętrznych

 

W dniu 9 marca 2011 r., w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej opublikowane zostało Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 305/2011 ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG – z okresem przejściowym do 30.06.2013 [2]. Rozporządzenie to krótko nazywane jest CPR (skrót od słów Construction Product Regulation).

 

CPR wprowadza m. in. dwie definicje: 

 

  • wprowadzenie do obrotu – udostępnienie po raz pierwszy wyrobu budowlanego; 
  • udostępnienie na rynku – każde dostarczenie wyrobu budowlanego w celu dystrybucji lub zastosowania na rynku unijnym w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie.

 

 

Ustalone w CPR zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu i udostępniania na rynku wyrobów budowlanych dotyczą wyłącznie wyrobów objętych: 

 

  • normami zharmonizowanymi (hEN), dla których minął okres przejściowy,
  • europejskimi ocenami technicznymi (EOT) wydanymi dla określonego wyrobu na wniosek jego producenta.

 

W obecnej sytuacji istnieją dwie normy wyrobu dotyczące ścian zewnętrznych przeszklonych: PN-EN 13830:2005 – zharmonizowana i PN-EN 13830:2015 – niezharmonizowana. Chcąc nadać oznakowanie CE producent powinien określić wszystkie wymagania według PN-EN 13830:2005. W obecnym stanie prawnym wykorzystanie wymagań według PN -EN 13830:2015 prowadzi do oznakowania znakiem budowlanym B.

 

Zarówno według normy PN-EN 13830:2005, jak i według normy PN-EN 13830:2015 ściany osłonowe z uwagi na bezpieczeństwo pożarowe klasyfikuje się ze względu na odporność ogniową (pkt. 4.8/4.2), reakcję na ogień (pkt. 4.9/4.1) i stopień rozprzestrzeniania ognia (pkt. 4.10/4.3). W nawiasach podane zostały odpowiednio punkty w tych normach dotyczące wymienionych wymagań. W tabeli 2 zestawiono zapisy dotyczące tych wymagań.

 

 

Tabela 2. Wymagania w zakresie bezpieczeństwa pożarowego według norm wyrobu

2018 04 17 2

 

 

Ściany zewnętrzne wypełniające nie są wprost objęte zakresem przedmiotowym ani normy PN-EN 13830:2005, ani normy PN-EN 13830:2015. Ich właściwości ogniowe powinny być ustalane indywidualnie. Jednak w większości przypadków są one konstruowane z tych samych elementów co ściany zewnętrzne słupowo-ryglowe bądź elementowe. W tym przypadku, na ogół, można uznać, iż właściwości ogniowe takich ścian zewnętrznych wypełniających są takie same, jak bazowych ścian zewnętrznych słupowo-ryglowych lub elementowych. Inny jest natomiast sposób mocowania tych ścian do elementów konstrukcyjnych budynku.

 

 

Wymagania w zakresie bezpieczeństwa pożarowego

Odporność ogniowa

 

Bezpieczeństwo pożarowe obiektów budowlanych jest przedmiotem wymagań dotyczących projektowania budynków oraz zachowania się konstrukcji, wyrobów budowlanych, urządzeń i wyposażenia, a także instalacji pożarowych w warunkach pożaru.

 

W tabeli 3 zestawiono wymagania dotyczące odporności ogniowej ścian zewnętrznych, nienośnych (zarówno zewnętrznych słupowo-ryglowych i elementowych) zawarte w Rozporządzeniu [1].

 

 

Tabela 3. Ściany zewnętrzne – wymagania w zakresie odporności ogniowej zawarte w przepisach [1] (§216, ust. 1 kolumny 1 i 5)

2018 04 18 1

Oznaczenia w tablicy : E – szczelność ogniowa, (w min.), I – izolacyjność ogniowa (w min.), znak (-) oznacza brak wymagań 1) - jeżeli przegroda jest częścią głównej konstrukcji nośnej powinna spełniać także kryteria nośności ogniowej (ze względu na R) 2) - klasa odporności ogniowej dotyczy pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem

 

 

W Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie [1] klasa odporności ogniowej ścian zewnętrznych (§216.1) dotyczy pasa międzykondygnacyjnego wraz z połączeniem ze stropem.

 

Zgodnie z §223 ust. 1 i 2, pasy międzykondygnacyjne powinny być o wysokości co najmniej 0,8 m (rys. 3). Za równorzędne rozwiązania uznaje się oddzielenia poziome w formie daszków, gzymsów i balkonów o wysięgu co najmniej 0,5 m lub też inne oddzielenia poziome i pionowe o sumie wysięgu i wymiaru pionowego co najmniej 0,8 m. Zgodnie z § 223 ust. 3 „Elementy poziome, wymienione powyżej, powinny mieć klasę odporności ogniowej wymaganą w stosunku do ścian zewnętrznych budynku i być wykonane z materiałów niepalnych”..

 

W ścianach zewnętrznych budynków wielokondygnacyjnych, § 224 ust. 1 i 2, nad strefą pożarową PM, o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 1000 MJ/m2, wysokość pasa międzykondygnacyjnego powinna wynosić, co najmniej 1,2 m (rys. 3b).

 

 

2018 04 18 2

Rys. 3. Cechy geometryczne pasa międzykondygnacyjnego ściany zewnętrznej [9] a – wysokość pasa międzykondygnacyjnego; b, c, d – wysięg gzymsu, daszku lub balkonu 1) a ≥ 0,8 m lub b ≥ 0,5 m, lub c + d ≥ 0,8 m w ścianach zewnętrznych budynków wielokondygnacyjnych, §223 ust. 1 i 2; 2) a ≥ 1,2 m lub b ≥ 0,8 m, lub c + d ≥ 1,2 m w ścianach zewnętrznych budynków wielokondygnacyjnych, nad strefą pożarową PM, o gęstości obciążenia ogniowego powyżej 1000 MJ/m2, §224 ust. 1 i 2;

 

 

Za równorzędne rozwiązania uznaje się oddzielenia poziome w formie daszków, gzymsów i balkonów o wysięgu co najmniej 0,8 m lub też inne oddzielenie poziome i pionowe o sumie wymiaru pionowego i wysięgu co najmniej 1,2 m. W tym przypadku również: „Elementy poziome, wymienione powyżej, powinny mieć klasę odporności ogniowej wymaganą w stosunku do ścian zewnętrznych budynku i być wykonane z materiałów niepalnych”.

 

 

§279. 1. W garażu zamkniętym, znajdującym się w budynku ZL, odległość w pionie między wrotami garażu a oknami tego budynku powinna wynosić co najmniej 1,5 m (rys. 4 a). Odległość ta może wynosić 1,1 m, jeżeli wykonano nad wjazdem do garażu daszek z materiałów niepalnych o wysięgu co najmniej 0,6 m od lica ściany (rys. 4b), wysunięty obustronnie 0,8 m poza boczne krawędzie wrót garażu, lub jeżeli wrota garażu są cofnięte o 0,8 m od lica ściany (rys. 4 c).

 

§279. 2. W budynku, o którym mowa w ust. 1, odległość wrót garażu wbudowanego lub przybudowanego od najbliższej krawędzi okien pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w tym samym budynku nie może być mniejsza niż 1,5 m w rzucie poziomym (rys. 4d).

 

 

2018 04 18 3

Rys. 4. Cechy geometryczne odległości pionowych a) i poziomych b) od krawędzi wrót do garażu (G) wbudowanego w budynek o innym przeznaczeniu do najbliższych krawędzi innych otworów w ścianie zewnętrznej tego budynku, o odporności ogniowej do jego przeznaczenia i wysokości [9].

 

 

Odległość pomiędzy zewnętrznymi ścianami budynków (§271.1) niebędącymi ścianami oddzielenia przeciwpożarowego, a mającymi na powierzchni większej niż 65% klasę odporności ogniowej E określoną w §216 ust. 1 (kolumna 5), nie powinna, być mniejsza niż odległość w metrach określona poniżej w tabeli 4.

 

 

Tabela 4. Odległość pomiędzy zewnętrznymi ścianami budynków (§271.1)

 2018 04 19 1

 

 

Odpadanie okładzin elewacyjnych

 

Elementy okładzin elewacyjnych (§225) powinny być mocowane do konstrukcji budynku w sposób uniemożliwiający ich odpadanie w przypadku pożaru w czasie krótszym niż wynikający z wymaganej klasy odporności ogniowej określonej w §216 ust. 1, odpowiednio do klasy odporności pożarowej budynku, w którym są one zamocowane.

 

Pewnym zabezpieczeniem przed spadającymi kawałkami elewacji jest wymaganie użytkowe, zdefiniowane w §292 ust. 1 i 2.

 

§292.1. Wejścia do budynku o wysokości powyżej dwóch kondygnacji nadziemnych, mającego pomieszczenia przeznaczone na pobyt ludzi, należy ochraniać daszkiem lub podcieniem ochronnym o szerokości większej co najmniej o 1 m od szerokości drzwi oraz o wysięgu lub głębokości nie mniejszej niż 1 m w budynkach niskich (N) i 1,5 m w budynkach wyższych.

 

§292.2. Daszek, o którym mowa w ust. 1, powinien mieć konstrukcję umożliwiającą przeniesienie ewentualnych obciążeń, jakie w prawdopodobnym zakresie może spowodować upadek okładzin elewacyjnych, skrzydeł okiennych lub szyb.

 

Oczywiście niezwykle istotne jest określenie wielkości i ciężaru spadających kawałków okładzin elewacyjnych, skrzydeł okiennych lub szyb. W ITB opracowana została metoda badania odpadania okładzin elewacyjnych w przypadku pożaru. Ocenie podlegają również wielkość i ciężar spadających kawałków elewacji.

 

 

Rozprzestrzenianie ognia i reakcja na ogień

 

Wymagania w zakresie stopnia rozprzestrzeniania ognia w opublikowanych 14 listopada 2017 r. zmianach warunków technicznych nie uległy zmianie. Ściany zewnętrzne budynku, o których mowa w tabeli 1, powinny być nierozprzestrzeniające ognia, przy czym w niektórych przypadkach dopuszcza się zastosowanie słabo rozprzestrzeniających ogień ([1] - §216 ust. 2). Nierozprzestrzenianie ognia przez ściany zewnętrzne oznacza nierozprzestrzenianie ognia od wewnątrz i od zewnątrz. Stopień rozprzestrzeniania ognia od wewnątrz określa się na podstawie klas reakcji na ogień wyrobów zastosowanych na wewnętrznej stronie ściany zewnętrznej.

 

W Załączniku nr 3 do Rozporządzenia [1] znajduje się tabela przypisująca polskim opisowym wymaganiom odpowiednie klas reakcji na ogień, co zestawiono w tabeli 5 poniżej.

 

 

Tabela 5. Przyporządkowanie określeniom występującym w warunkach technicznych klas reakcji na ogień

2018 04 20 1

 

 

Ściany nierozprzestrzeniające ognia lub słabo rozprzestrzeniające ogień od wewnątrz można sklasyfikować na podstawie klas reakcji na ogień wyrobów, z których są wykonane. W tabelach 6 i 7 przedstawiono odpowiednio klasy reakcji na ogień wyrobów, z których wykonane mogą być ściany nierozprzestrzeniające i słabo rozprzestrzeniające ogień.

 

 

Tabela 6. Elementy nierozprzestrzeniające ognia

2018 04 20 2

 

 

Tab. 7. Elementy słabo rozprzestrzeniające ogień

2018 04 20 3

 

 

Stopień rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne przy oddziaływaniu ognia od zewnątrz określa się doświadczalnie według normy PN-B-02867:2013-06 [17]. Zgodnie z tą normą, jeżeli każdy odrębny składnik ściany zewnętrznej posiada klasę reakcji na ogień co najmniej A2-s3, d0, to ściany takie uznaje się za nierozprzestrzeniające ognia (od zewnątrz) bez badań.

 

Ściany zewnętrzne słupowo-ryglowe lub elementowe poza pasem nieprzeziernym wykonywane są z elementów metalowych, szkła, uszczelek. W wielu przypadkach znając materiały zastosowane do wykonania pasa międzykondygnacyjnego jest możliwe określenie stopnia rozprzestrzeniania ognia tych ścian bez badań.

 

 

Uwagi

 

1. Odporność ogniowa ścian zewnętrznych:

a) odporność ogniowa pasów międzykondygnacyjnych określona w warunkach technicznych w zależności od klasy pożarowej budynku, §216.1.

b) odporność ogniowa całej ściany jeżeli nie są zachowane wymagane odległości pomiędzy budynkami, §216.1.

 

2. W ścianach zewnętrznych wymagana wysokość pasów międzykondygnacyjnych powinna wynosić minimum 0,8 m lub 1,2 m.

 

3. Za równorzędne rozwiązanie uznaje się oddzielenia poziome w formie daszków, gzymsów i balkonów o wysięgu co najmniej 0,5 m lub też inne oddzielenia poziome i pionowe o sumie wysięgu i wymiaru pionowego wynoszącej co najmniej 0,8 m lub 1,2 m.

 

4. Elementy, o których mowa w p. 3, powinny mieć klasę odporności ogniowej wymaganą w stosunku do ścian zewnętrznych budynku i być wykonane z materiałów niepalnych.

 

5. Klasyfikację ścian osłonowych w zakresie odporności ogniowej przeprowadza się zgodnie z normą PN-EN 13501-2016- 07 a badania odporności ogniowej ścian według norm PN-EN 1364-3:2014-03 i PN-EN 1364-4:2014-04 odpowiednio dla pełnej i częściowej konfiguracji z możliwością rozszerzenia wyników badań zgodnie z PN-EN 15254-6.

 

6. Ściany zewnętrzne powinny być nierozprzestrzeniające ognia (§ 216.2), przy czym dopuszcza się zastosowanie słabo rozprzestrzeniających ogień w przypadkach:

a) elementów budynku o jednej kondygnacji nadziemnej ZL IV oraz PM o maksymalnej gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej do 500 MJ/m2,

b) ścian wewnętrznych i zewnętrznych oraz elementów konstrukcji dachu i jego przekrycia w budynku PM niskim o maksymalnej gęstości obciążenia ogniowego strefy pożarowej do 1.000 MJ/m2,

c) ścian zewnętrznych w budynku niskim ZL IV.

 

7. Badanie i klasyfikację stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany zewnętrzne od zewnątrz przeprowadza się na podstawie normy PN-B-02867:2013-06.

 

8. Klasyfikację w zakresie rozprzestrzeniania ognia przez ściany wewnętrzne i wewnętrzną stronę ścian zewnętrznych według PN-B-02867:2013-06 zastępuje się klasyfikacją w zakresie reakcji na ogień wg PN-EN 13501-1+A1:2010.

 

9. W Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury [1] wprowadzono Załącznik 3 umożliwiający przyporządkowanie opisowym określeniom właściwości materiałów występującym w przepisach techniczno-budowlanych klas reakcji na ogień według PN-EN 13501-1+A1:2010.

 

10. Określenie stopnia rozprzestrzeniania ognia powinno być dokonane w odrębnej klasyfikacji ogniowej (w przypadku braku takiej klasyfikacji należy uznać, że właściwość ta nie została określona i ścianę zewnętrzną traktować jako silnie rozprzestrzeniającą ogień).

 

 

 

dr inż. Zofia Laskowska

 

dr inż. Andrzej Borowy
ITB

 

 

 

Literatura

[1] Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dn. 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie – Dz. U. nr 75, poz. 690 z późniejszymi zmianami;

[2] Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) NR 305/2011 z dnia 9 marca 2011 r. ustanawiające zharmonizowane warunki wprowadzania do obrotu wyrobów budowlanych i uchylające dyrektywę Rady 89/106/EWG – Dziennik Urzędowy Unii Europejskiej 4.4.2011, L88

[3] Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 568/2014 z dnia 18 lutego 2014 r. zmieniające załącznik V do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 dotyczący oceny i weryfikacji stałości właściwości użytkowych wyrobów budowlanych;

[4] Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) nr 574/2014 z dnia 21 lutego 2014 r. zmieniające załącznik III do rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 305/2011 w odniesieniu do wzoru, który należy stosować przy sporządzaniu deklaracji właściwości użytkowych wyrobów budowlanych;

[5] Urbańska-Galewska E., Kowalski D.: Układy konstrukcyjne lekkiej obudowy, IZOLACJE 6/2016

[6] Laskowska Z., Borowy A.: Bezpieczeństwo pożarowe budynków z dwupowłokowymi ścianami zewnętrznymi. Część 1. „Świat Szkła” 9 (221) wrzesień 2017

[7] Laskowska Z., Borowy A.: Bezpieczeństwo pożarowe budynków z dwupowłokowymi ścianami zewnętrznymi. Część 2. „Świat Szkła” 11 (223) listopad 2017

[8] Laskowska Z., Kosiorek M.: Bezpieczeństwo pożarowe ścian kurtynowych, Wydanie Specjalne „Świata Szkła”: Przegrody przeszklone w ochronie przeciwpożarowej 01/2008

[9] Korzeniowski W., Korzeniowski R.: NOWE Warunki techniczne dla budynków i ich usytuowanie. Polcen Sp. z o. o., Warszawa 2014

[10] PN-EN 13830:2005 Ściany osłonowe. Norma wyrobu

[11] PN-EN 13830:2015-06 Ściany osłonowe. Norma wyrobu

[12] PN-EN 13501-1+A1:2010 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2 1: Klasyfikacja na podstawie badań reakcji na ogień

[13] PN-EN 13501-2:2016-07 Klasyfikacja ogniowa wyrobów budowlanych i elementów budynków. Część 2: Klasyfikacja na podstawie badań odporności ogniowej, z wyłączeniem instalacji wentylacyjne

[14] PN-EN 1364-1:2015-08 Badania odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 1: Ściany

[15] PN-EN 1364-3:2014-03 Badania odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 3: Ściany osłonowe – pełna konfiguracja

[16] PN-EN 1364-4:2014-04 Badania odporności ogniowej elementów nienośnych. Część 4: Ściany osłonowe – częściowa konfiguracja

[17] PN-B-02867:2013-06 Ochrona przeciwpożarowa budynków. Metoda badania stopnia rozprzestrzeniania ognia przez ściany

 

 

Całość artykułu w wydaniu drukowanym i elektronicznym 
Inne artykuły o podobnej tematyce patrz Serwisy Tematyczne 
Więcej informacji: Świat Szkła 04/2018

 

  • Logo - alu
  • Logo aw
  • Logo - fenzi
  • Logo - glass serwis
  • Logo - lisec
  • Logo - mc diam
  • Logo - polflam
  • Logo - saint gobain
  • Logo termo
  • Logo - swiss
  • Logo - guardian
  • Logo - forel
  • vitrintec wall solutions logo

Copyright © Świat Szkła - Wszelkie prawa zastrzeżone.